Το όνομα του Φερνάντο Σάντος συζητείται σε ολόκληρη την Ευρώπη κι αυτό είναι φυσιολογικό μετά τον άθλο της Πορτογαλίας.

Εδώ στην Ελλάδα κάποιοι θυμήθηκαν τα σχόλιά μου ότι οι ομάδες του Σάντος δεν παίζουν ελκυστικό ποδόσφαιρο και μου ζήτησαν να πάρω θέση μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία του στο EURO της Γαλλίας.

Προφανώς, δεν με ξέρουν, διότι αν με ήξεραν θα ήταν σίγουροι ότι δεν πρόκειται να κάνω πίσω και να διαγράψω αυτά που έχω γράψει και έχω πει σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Βγάζω το καπέλο μου στον ξένο τεχνικό, όμως δεν γίνεται να αρνηθώ αυτό που βλέπω.

Ότι και στην Πορτογαλία ο Σάντος πρώτα δίνει σημασία στο αμυντικό κομμάτι και μετά τον ενδιαφέρει το γκολ.

Για τον Σάντος η νίκη ξεκινά από την ισοπαλία. Το μότο του είναι “εξασφαλίζω τον βαθμό και μετά κυνηγάω τη νίκη”.

Και σε αυτό το καλούπι μπόρεσε να βάλει ακόμα και τον Ρονάλντο.

Απόδειξη ότι διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα που είναι αποδεκτή από αυτούς που συνεργάζονται μαζί του.

Οι ομάδες του Σάντος, λοιπόν, δεν προσφέρουν θέαμα, όμως είναι αποτελεσματικές.

Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το μεγάλο ερωτηματικό που το έχω υποβάλλει ξανά κι έχω πάρει θέση.

Τι προτιμάμε; Μια ομάδα να παίζει μπαλάρα και στο τέλος να  φεύγει απογοητευμένη απο το γήπεδο η, μια ομάδα στο στιλ του Σάντος να παίρνει αποτελέσματα;

Η απάντηση, βέβαια, εξαρτάται από την ομάδα, την κουλτούρα της, τον κόσμο της, την ιστορία της, την φανέλα της.

Όπως κι αν πρόκειται για εθνική ομάδα η, συλλογική.

Όταν έθεσα το ίδιο ερώτημα για την εθνική μας, η απάντηση που έδωσα ήταν ότι προτιμώ να μην παίζω καλά και να κερδίζω, παρά να είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας όπως με τον Ρανιέρι.

Άρα, όταν μιλάμε για ομάδα που είναι πιεσμένη για αποτελέσματα, τότε ο Σάντος είναι ιδανικός.

Οι περισσότεροι προπονητές, άλλωστε, τούτη την εποχή έτσι παίζουν. Πρώτα θωρακίζουν τα μετόπισθεν…

Το τέλειο θα ήταν να βλέπαμε μια ομάδα που να παίζει φουλ επιθετικά, όμως στην ζωή δεν γίνεται να τα έχουμε όλα.

Αυτός που θα προτείνει στον Σάντος να συνεργαστούν ξέρει πια τι θα δει.

Η Πορτογαλία ανέκαθεν είχε παικταράδες, έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο, όμως ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει στην κορυφή.

Και τα κατάφερε με τον συγκεκριμένο τεχνικό.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι τυχαίο.

Κάθε ομάδα έχει ανάγκη τη ρέντα, όπως την είχε η Πορτογαλία στα γήπεδα της Γαλλίας, όμως ο Σάντος δούλεψε οργανωμένα, σοβαρά, υπεύθυνα, έκανε καταπληκτική διαχείριση του ρόστερ και ένωσε την ομάδα.

Με το σπαθί του κέρδισε τον πόλεμο και στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Και να είστε σίγουροι ότι αν ήταν των δημοσίων σχέσεων, πιο δημοσιογραφικός και πρόσεχε γενικά ακόμα και την εμφάνισή του, δεν θα έκανε καριέρα στην Ελλάδα, αλλά σε πολύ πιο προηγμένα πρωταθλήματα.

Και δεν το κρύβω ότι ο Σάντος των χαμηλών τόνων μου αρέσει.

Είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης και το απέδειξε με την τεράστια ευγνωμοσύνη που έδειξε στην Ελλάδα.

Είναι από τους πολύ λίγους που δεν ξεχνούν, αναγνωρίζουν, σέβονται και τιμούν.

Όπως κι εμείς οφείλουμε να θυμόμαστε τους προπονητές και ποδοσφαιριστές που μας πρόσφεραν τόσα πολλά…

Κι ο Σάντος είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους και γι’ αυτό τον χαρακτηρίζουμε “δικό μας”.

Το ίδιο αισθάνεται κι αυτός και το δείχνει με πράξεις.

Η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα του κι ας τον πλήγωσε όπως έφυγε από την εθνική μας…