Κάποιοι αναγνώστες με ρώτησαν ποιες ήταν οι δύο νίκες που έγραψα χθες ότι περίμενα στα ευρωπαϊκά ματς των τεσσάρων ομάδων μας. Όλοι υπέθεσαν – και σωστά – το διπλό του ΠΑΟΚ στο Ελσίνκι, αλλά λογικά δεν μπορούσαν να μαντέψουν την άλλη ομάδα.

Επειδή πάντα είμαι ειλικρινής και ξεκάθαρος απέναντι στο φίλαθλο κοινό, η εκτίμησή μου ήταν ότι μπορεί να κέρδιζε και ο Ολυμπιακός. Τον Παναθηναϊκό τον περίμενα ισόπαλο και την ΑΕΚ ότι θα έχανε.

Και να που τα πράγματα ήρθαν τούμπα και καλά έκαναν.

Μακάρι, πλέον, οι Πέμπτες μας να αποκτήσουν πραγματικό νόημα και να πανηγυρίζουμε τέτοιες μεγάλες επιτυχίες. Διότι πλέον ο πήχης ανέβηκε.

Ως όνομα αντιπάλου η μεγαλύτερη νίκη ήταν του Παναθηναϊκού, αλλά ως αποτέλεσμα και αγώνας ειδικών συνθηκών το μπαμ το έκανε η ΑΕΚ. Η Μπράιτον είναι πρωτάρα στην Ευρώπη, αλλά δεν παύει να είναι μια αγγλική ομάδα που εδώ και δυο, τρία χρόνια κάνει αισθητή την παρουσία της στην Πρέμιερ Λιγκ.

Μια ΑΕΚ χωρίς Βίντα, Μουκουντί και με αναγκαστική αλλαγή τον Χατζισαφί. Προηγήθηκε δυο φορές, δέχθηκε την ισοφάριση από πέναλτι (αστείο το δεύτερο του Σιμάνσκι) και πήρε τη νίκη γιατί το πίστεψε και το άξιζε.

Ο Αλμέιδα δεν κατάλαβε τίποτα από έδρα, έπαιξε επιθετικά κι αυτό τον δικαίωσε.

Άλλος προπονητής στη θέση του μπορεί να είχε παρατάξει τρία στόπερ η, να έπαιζε με καθαρά αμυντικογενή τακτική.

Ο Λατίνος, παρά τις εμμονές του με την μη απόκτηση στόπερ που να παίζει στην Ευρώπη, ρίσκαρε και έδωσε το σύνθημα στους παίκτες του να παίξουν αυτό που ξέρουν και μπορούν. Δηλαδή με ένταση, με πίεση, με άμεσο και γρήγορο ποδόσφαιρο.

Αυτός ήταν ο πρωτομάστορας του τεράστιου διπλού της ομάδας του. Και αν ο Λιβάι ήταν αποτελεσματικός, η ΑΕΚ θα είχε καθαρίσει νωρίτερα το παιχνίδι. Έκανε τέτοια εμφάνιση που δεν καταλάβαινες ότι αυτή η ομάδα έπαιζε σε άλλο πρωτάθλημα εκτός Αγγλίας.

Ο Παναθηναϊκός ήταν Παναθηναϊκός από τα παλιά. Να τον πίνεις στο ποτήρι. Ομάδα με αρχή, μέση και τέλος.

Αν εξαιρέσουμε μια επικίνδυνη φάση στο 18, η Βιγιαρεάλ ήταν ανήμπορη να αντιδράσει. Και να είναι ευχαριστημένη που δεν «έφαγε»  τουλάχιστον άλλα δυο γκολ.

Τόσο καλή ήταν η ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Στην αρχή του ματς είχε κάποια ανασταλτικά θέματα στα χαφ, αλλά ο Σέρβος τεχνικός το διόρθωσε βάζοντας τον Τσέριν πιο κοντά στον Πέρεθ.

Γενικά η τακτική προσέγγιση των πράσινων ήταν εκπληκτική και δικαιολογημένη η αποθέωση από 57.000 κόσμο.

Πολύ σημαντικό που τα γκολ τα πέτυχαν τα δυο φορ. Ο Ιωαννίδης και ο Σπόραρ. Γκολάρες και τα δυο.

Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός θέλει κι άλλον γκολτζή, αλλά χθες και οι δυο έκαναν τη δουλειά τους και με το παραπάνω.

Ο ΠΑΟΚ έμεινε στα αποδυτήρια στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στην επανάληψη έδειξε χαρακτήρα, την ποιότητά του και πήρε αυτό που ήθελε και άξιζε. Ο Λουτσέσκου έριξε στο ματς τα βαριά χαρτιά και φάνηκε η διαφορά από την Ελσίνκι που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Με το καλημέρα ο Ντεσπόντοφ έχει δείξει την κλάση του. Σαφώς το γκολ που πέτυχε ήταν πολύ τυχερό, όμως είναι εξαιρετικός παίκτης και θα αποτελεί βαρόμετρο για την συνολική απόδοση της ομάδας.

Ο Ολυμπιακός είναι άξιος της μοίρας του. Έχασε δυο, τρία σίγουρα γκολ και την πάτησε από μια ομάδα που δεν είναι καλύτερή του.

Το έχω τονίσει κι άλλες φορές και νομίζω ότι πλέον είναι ξεκάθαρο. Ο Ολυμπιακός πονάει στα στόπερ. Για εμένα θέλει δυο βασικούς κεντρικούς αμυντικούς. Από το πάνω ράφι.

Από εκεί και πέρα χθες έπαιξε ρόλο και ο τραυματισμός του Εσε που ήταν κόκκινη για τον αντίπαλο.

Σε κάθε περίπτωση ο Μαρτίνεθ αναγκάζεται να χτίζει την ομάδα μέσα από τα επίσημα παιχνίδια και λογικό είναι ο Ολυμπιακός να θέλει τον χρόνο του. Τίποτα δεν έχει χαθεί για την πρόκριση, αρκεί να πάρει διπλά σε Σερβία και Γερμανία.