Στον Γιώργο τον Γεωργίου δεν άρεσαν τα πολλά λόγια. Ούτε και σε εμένα. Ειδικά όταν πρόκειται για κουβέντες αποχαιρετισμού.

Μόνο ένα έχω να πω, διότι διαβάζω τέρατα και σημεία. Τοποθετούνται και σχολιάζουν άνθρωποι που ούτε καν τον ήξεραν!

Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν κάποιος να αναφέρεται προσωπικά σε έναν άλλον άνθρωπο χωρίς να έχει ανταλλάξει μια λέξη μαζί του, να ξέρει, βρε αδελφέ, δυο πράγματα για τη ζωή του. Κι όμως. Διαβάσαμε αθλιογραφίες.

Ο Γιώργος ήταν πονεμένος άνθρωπος. Και μετά το 2017, που έχασε τον γιο του, άρχισε και η πτώση του. Όχι η επαγγελματική, αλλά η προσωπική. Τα παράτησε. Δεν πρόσεχε τη ζωή του. Ήθελε να πάει να βρει τον Τάσο.

Αν, λοιπόν, τους έχει μείνει μία σταλιά τσίπα ας τον αφήσουν να ησυχάσει…

Καλό ταξίδι, Τζώτζο μου, και χαιρετισμούς στην Πανάθα…