Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, στο ημίχρονο κάτι μου έλεγε ότι ο Ολυμπιακός θα βρει τη δύναμη να αντιδράσει.

Ασφαλώς δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γυρίσει το ματς μέσα σε πέντε λεπτά και ότι σε ολόκληρο το τρίτο δεκάλεπτο η Μονακό θα σημειώσει μόλις ένα καλάθι, αλλά περίμενα από τους παίκτες του Μπαρτζώκα να δείξουν χαρακτήρα.

Για εμένα εκεί κρίθηκε το ματς και η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό της Κυριακής.

Όταν έδειξε στον Τζέιμς και την παρέα του ότι ένα πληγωμένο θηρίο ποτέ δεν τα παρατάει. Ίσα ίσα που γίνεται πιο επικίνδυνο.

Η αλήθεια είναι ότι στα δυο πρώτα δεκάλεπτα ο Ολυμπιακός δεν βλεπόταν. Έχανε σίγουρα καλάθια, ήταν άστοχος στις βολές και στα πιο πολλά σουτ, είχε νευρικότητα, ήταν εκτός αγώνα.

Και η Μονακό πολύ εύκολα ήταν μπροστά στο σκορ. Χωρίς να εντυπωσιάσει. Ο Ολυμπιακός είχε τα χάλια του. Δικαιότατο, πάντως, το 29-41.

Ο Μπαρτζώκας, όμως, ήταν σχετικά ήρεμος. Προφανώς είχε εμπιστοσύνη στους παίκτες του και αυτοί τον δικαίωσαν.

Ο Ολυμπιακός του δεύτερου ημιχρόνου ήταν ο Ολυμπιακός όλης της σεζόν στην Ευρωλίγκα. Πετούσε φωτιές.

Αυτή η ομάδα δεν έχει αντίπαλο στην Ευρώπη. Ήταν το κάτι άλλο. Ανώτερος σε όλα τα επίπεδα και πήρε αυτό που του άξιζε.

Ο στόχος του ήταν να φτάσει στον τελικό και τα κατάφερε.

Με φοβερή άμυνα, πολύ καλή επίθεση, κυκλοφορία της μπάλας και έλεγχο του ρυθμού. Έκανε την αντίπαλό του να μοιάζει με μια μέτρια ομάδα.

Ουδεμία σχέση με το πρώτο ημίχρονο που δεν είδαμε τον πραγματικό Ολυμπιακό.  

Ενώ μετά το τρίτο δεκάλεπτο είδαμε μια ομάδα που πραγματικά χαίρεσαι να τη βλέπεις. Έπαιξε μπάσκετ πολύ υψηλού επιπέδου και αξίζουν συγχαρητήρια στους πάντες μέσα στην ομάδα.

Για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για τελικό Ευρώπης. Σαν το Τσάμπιονς Λιγκ του ποδοσφαίρου.

Ο Ολυμπιακός του δεύτερου ημιχρόνου δεν παίζεται. Έχει την κούπα στο τσεπάκι.