Μετά τις πρώτες τρεις ημέρες του EURO αυτό που μπορώ να καταθέσω σαν απλός φίλαθλος του ποδοσφαίρου είναι ότι προτιμώ να παρακολουθώ αγώνες του Κόπα Αμέρικα.

Έστω κι αυτές τις βάρβαρες ώρες…

Κι ασφαλώς θα εξηγήσω το γιατί.

Το Κόπα Αμέρικα με κερδίζει γιατί βλέπω πολύ περισσότερες ατομικές ενέργειες και πιο πλούσιο θέαμα.

Σε χώρες όπως είναι η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Χιλή και άλλες οι ποδοσφαιριστές έχουν την ελευθερία των προσωπικών κινήσεων.

Να κάνουν μία και δυο και περισσότερες ντρίμπλες αν μπορούν κι αυτό αρέσει στην εξέδρα.

Ενώ στην Ευρώπη παρακολουθούμε το «ρομποτοποιημένο» ποδόσφαιρο με τους προπονητές να έχουν σχεδιάσει τα πάντα και τους παίκτες να σκέφτονται την κάθε τους ενέργεια.

Στο EURO τα πρώτα ματς που είδαμε ήταν προβλέψιμα.

Για παράδειγμα έχει τη μπάλα ο σέντερ μπακ και ξέρουμε ότι θα την δώσει σε έναν ακραίο και πάλι από την αρχή.

Ενώ στο Κόπα Αμέρικα η ατομική ενέργεια είναι απρόβλεπτη και μπορεί να αλλάξει όλο το ματς.

Γιατί εκεί τα παιχνίδια έχουν πολλές εναλλαγές στον ρυθμό τους, πιο πολλές ευκαιρίες κι αρκετά γκολ.

Το χαρακτηριστικό των περισσότερων παικτών είναι ότι έχουν χαμηλό κέντρο βάρους, είναι πιο ευέλικτοι  και ελίσσονται καλύτερα.

Γι’ αυτό και είναι πολύ πιο δυνατές οι προσωπικές μονομαχίες και πέφτει «ξύλο».

Οι Λατίνοι υστερούν στον τομέα της αγωνιστικής πειθαρχίας κι αυτό γιατί στις εθνικές τους ομάδες παρασύρονται από το παιχνίδι που είναι πιο κοντά στην μπάλα της αλάνας παρά στο ποδόσφαιρο που το άλφα και το ωμέγα είναι η τακτική.

Στην Ευρώπη η συντριπτική πλειοψηφία των προπονητών δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην αμυντική λειτουργία και χωρίς ίχνος υπερβολής ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Στην Λατινική Αμερική και οι μικρομεσαίες ομάδες, όπως η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Παραγουάη δεν μπορούν να παίξουν κατενάτσιο η, φουλ αμυντικά.

Ξέρουν ότι σαν αουτσάιντερ πρέπει να προσέξουν τα μετόπισθεν, αλλά θα επιδιώξουν να βγουν μπροστά, να κάνουν το παιχνίδι τους και οι καλύτεροι παίκτες τους να στηριχθούν στο προσωπικό τους ταλέντο.

Τους προπονητές δεν τους παίρνει να γίνουν Ευρωπαίοι γιατί ξέρουν ότι θα είναι χαμένοι από χέρι.

Δεν γίνεται να πάνε κόντρα σε αυτό που διαχρονικά αρέσει στους φιλάθλους και στον τοπικό Τύπο.

Έπειτα είναι και το άλλο. Στην Ευρώπη οι πιο πολλές εθνικές ομάδες βράζουν πια στο ίδιο καζάνι.

Στα δάχτυλα του ενός χεριού ξεχωρίζουν οι πιο δυνατές.

Γιατί; Διότι οι πιο πολλοί παίκτες τους κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, γιατί η κούραση είναι πολύ μεγαλύτερη, γιατί τα συστήματα έχουν γίνει πιο αμυντικά και γιατί σπάνια πια ξεχωρίζουν οι παικταράδες επιπέδου Μέσι και Ρονάλντο.

Αυτά ισχύουν και για τις ομάδες του Κόπα Αμέρικα και είναι γεγονός ότι κι εκεί δεν βλέπουμε την μπάλα που βλέπαμε κάποτε.

Κάτι, όμως, έχει μείνει ακόμα που εξακολουθεί, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, να το κάνει διαφορετικό και σαφώς πιο εντυπωσιακό.

Έχει ακόμα τη φαντασία, το σασπένς και μια άγρια ομορφιά που σε κάνει να ξεφεύγεις από τα ίδια και τα ίδια που βλέπεις στην Ευρώπη.

Στο Κόπα Αμέρικα πρώτα κοιτάς τους παίκτες, ενώ στην Ευρώπη αυτό που μετρά περισσότερο είναι πρώτα να διαθέτεις ομάδα…