Το χθεσινό ντέρμπι είναι από τα ελάχιστα στο μπάσκετ που θα αργήσω να ξεχάσω.

Όχι γιατί ο Ολυμπιακός έσπασε για δεύτερη σερί φορά την έδρα του Παναθηναϊκού και κατέκτησε ξανά τον τίτλο, αλλά για ορισμένες σκηνές που αναδεικνύουν το μεγαλείο του αθλητισμού και μου λείπουν.

Αναφέρομαι στην ανταλλαγή φιλιών του Σπανούλη με τον θανάση Γιαννακόπουλο κατά τη διάρκεια του ματς, στο ευχαριστώ εκ μέρους του Ολυμπιακού του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στον Διαμαντίδη για την προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ, στα συγχαρητήρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στους Αγγελόπουλους και την ομάδα των ερυθρολεύκων και στη φάση που Χάντερ και Φώτσης δεν άφηναν την μπάλα αρκετή ώρα μετά το σφύριγμα του διαιτητή.

Και να ήταν μόνο αυτά; Τελευταίο ματς για τον Διαμαντίδη που στα 36 του χρόνια είπε το αντίο στα παρκέ και ο κόσμος του Παναθηναϊκού τον αποθέωσε με όλη τη σημασία της λέξης εκφράζοντας κάθε Ελληνα φίλαθλο που σέβεται τις αξίες.

Για πρώτη φορά σε τέτοια παιχνίδια απολαύσαμε δεύτερη παράταση και σαν τηλεθεατές παρακαλούσαμε αυτό το ματς να μην τελειώσει ποτέ.

Τόσο πολύ μας είχαν καθηλώσει οι δύο ομάδες που επαναλαμβάνω ότι στα δικά μου μάτια είναι ισοδύναμες.

Ασφαλώς ο πρωταθλητής Ολυμπιακός είναι καλύτερος, έστω στα σημεία και τις λεπτομέρειες, και του αξίζουν πολλά μπράβο.

Οι ερυθρόλευκοι αγωνίστηκαν χωρίς τον μεγάλο Πρίντεζη και έχασαν τον Λοτζέσκι με κτύπημα στα πλευρά.

Είχαν, όμως, έναν Αγραβάνη που κούφανε όλο τον κόσμο με το μνημειώδες από τύχη τρίποντο και έναν Μάντζαρη που πήρε ρεβάνς από τον εαυτό του για τις προηγούμενες μετριότατες εμφανίσεις του και κράτησε την ομάδα του όρθια.

Όσο για τον Σπανούλη, έχω την αίσθηση ότι και ο ίδιος ποτέ του δεν θα μπορούσε να φανταστεί τέτοιο φινάλε.

Και σήμερα και στο δεύτερο ματς.

Ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης και το κυριότερο γεννημένος νικητής.

Προσωπικά δεν περίμενα ανάλογη αντίδραση και οφείλω δημόσια να του δώσω συγχαρητήρια για το θέαμα που μου πρόσφερε σαν απλός φίλαθλος.

Την ώρα που έχει την μπάλα στα χέρια του και κοιτάζει το ρολόι για να δει πότε θα σουτάρει, λες και σταματάει ο χρόνος.

Καθηλώνεσαι και εκδηλώνεσαι ανάλογα με τις οπαδικές σου προτιμήσεις.  

Σε κάθε περίπτωση νικητής και ηττημένος δεν γίνεται να μην αποδεχθείς την ιδιαιτερότητα αυτού του αθλητή, όπως φυσικά του κολλητού του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος απέφυγε να του κάνει φάουλ και να τον στείλει στις βολές.

Στη χειρότερη περίπτωση το ματς θα τελείωνε ισόπαλο, ενώ οι πράσινοι θα είχαν χρόνο για ένα σουτ ακόμη.

Δεν γνωρίζω ποιος πήρε αυτή την απόφαση, πάντως ήταν λανθασμένη και κόστισε στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να κερδίσει και να διεκδικήσει τον τίτλο σε πέμπτο ματς.

Το οξύμωρο είναι ότι νωρίτερα ο Διαμαντίδης έκανε ολοφάνερο φάουλ στον Χάντερ και το “φώναζε” στους διαιτητές, αλλά εκείνοι δεν έδειξαν τίποτα…

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με την πλάτη στον τοίχο και ο Πεδουλάκης αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει καθόλου τον βασικό σέντερ της ομάδας, τον Ραντούλιτσα.

Σαν 5άρι έπαιξαν ο Παπαγιάννης και στο τέλος ο Γκιστ που παρά την μεγάλη κούρασή του πέτυχε καθοριστικά καλάθια.

Ο Φώτσης και ο Παππάς έδωσαν και την ψυχή τους και δικαιώθηκα που εδώ και μήνες είχα επισημάνει το τεράστιο λάθος του Τζόρτζεβιτς.

Έχω την αίσθηση ότι με τον Πεδουλάκη από την αρχή της σεζόν ο Παναθηναϊκός θα ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικός στην Ευρώπη και τουλάχιστον με περισσότερες λύσεις στους τελικούς με τον Ολυμπιακό.

Ένα μεγάλο μπράβο στην συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου και των δύο ομάδων για την βελτιωμένη συμπεριφορά τους και μακάρι αυτό να είναι μια νέα αρχή.

Πολλά μπράβο στους παίκτες και τους τεχνικούς των αιωνίων για την υπερπροσπάθειά τους να πάρουν τον τίτλο.

Μας πρόσφεραν αξέχαστες στιγμές και πολύ υψηλό επίπεδο στον αγωνιστικό χώρο και όχι μόνο.

Για τον μέσο Ελληνα φίλαθλο πρωταθλητές είναι και οι δύο…