Μετά τη ματσάρα που είδαμε χθες το βράδυ στο Μάντσεστερ άντε να καθίσεις σήμερα το απόγευμα να  παρακολουθήσεις Λαμία – Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ. Θα μελαγχολήσεις.

Εμείς οι επαγγελματίες αναγκαστικά θα τα δούμε. Τι να κάνουμε, είναι η δουλειά μας. Τον κοσμάκη σκέφτομαι…

Αξέχαστο θα μας μείνει το παιχνίδι ανάμεσα στη Σίτι και την Ρεάλ.

Για τα επτά γκολ, τις χαμένες ευκαιρίες κυρίως από τους Αγγλους, για τον ρυθμό μετά το 2-1, για τις εναλλαγές συναισθημάτων, την ποιότητα ορισμένων παικτών. Για τόσα και τόσα.

Μεγάλο ματς. Αντάξιο του ονόματος των δυο ομάδων. Από τη μία η ανώτερη Σίτι κι από την άλλη η εφτάψυχη Ρεάλ που ακόμα κι όταν χάνει φαίνεται να είναι κερδισμένη.

Φοβερό αυτό με τους Ισπανούς. Κι οφείλεται στην τεράστια φανέλα τους. Αυτή είναι που τους κρατά όρθιους και ζωντανούς.

Το παιχνίδι έφτανε προς το τέλος και έλεγες μακάρι να είχε ακόμα ένα μισάωρο.

Γιατί; Διότι ήταν απρόβλεπτο. Τα πάντα μπορούσαν να γίνουν. Ήταν τελικός.

Χαιρόσουν να βλέπεις αυτές τις ομαδάρες. Να διδάσκουν ποδόσφαιρο.

Εντάξει, οι άμυνες είχαν θέματα. Η Σίτι στα άκρα και η Ρεάλ στα σέντερ μπακ.

Αλλά και πάλι το ποδόσφαιρο απογειώθηκε. Με παίκτες που η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη και έτρωγαν σίδερα. Μιλούσε η γλώσσα του σώματός τους.

Υπερθέαμα με όλη τη σημασία της λέξης. Και μακάρι να είναι τέτοια και η ρεβάνς. Με νικητή πρώτα το άθλημα.