Η πρόθεση ενίσχυσης του ελληνικού στοιχείου είναι κάτι που πρέπει ν’ αποτελέσει στόχευση το εφετινό, χωρίς ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, καλοκαίρι για τον Άρη καθώς αποτελεί μία από τις βασικές αγωνιστικές αδυναμίες των τελευταίων ετών και προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται ο μεταγραφικός σχεδιασμός.

Τα τελευταία χρόνια ο Άρης βασίστηκε ως επί το πλείστον σε ξένους ποδοσφαιριστές κι αυτό αναδεικνύεται μέσα από τους αριθμούς. Από το καλοκαίρι του 2018 έγιναν συνολικά άνω των 75 κινήσεων (και στις δύο μεταγραφικές περιόδους) αλλά το σύνολο των Ελλήνων δεν ξεπέρασε τους 14!

Με την πιθανότητα να χαθεί το μέτρημα, οι: Φετφατζίδης, Σιώπης, Χριστοδουλόπουλος, Χουτεσιώτης, Σιαμπάνης, Μάνος, Αηδόνης, Δεληζήσης (σ.σ. επέστρεψε για να κλείσει την καριέρα του), Σαββίδης, Κωνσταντινίδης, Τσιλιγγίρης, Έργκους Κάτσε, Μήτρογλου, είναι μερικοί από αυτούς που αποκτήθηκαν την τελευταία εξαετία.

Στοιχείο που καταδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα και κυρίως στην προοπτική εξέλιξης που υπάρχει στο κλαμπ προς τους Έλληνες παίκτες.

Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι από τους δεκάδες ξένους που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, ο Άρης είδε εξέλιξη ή ανταποκρίθηκαν άπαντες στις προσδοκίες. Από το σύνολο των 32 ξένων που αποκτήθηκαν τα τρία προηγούμενα καλοκαίρια, μόλις οι 11 παρέμειναν στην ομάδα και δεύτερη σεζόν.

Οι υπόλοιποι είτε έφυγαν στο εξάμηνο ή στον χρόνο, είτε κάθισαν πάνω στα συμβόλαιά τους έως ότου βρεθεί συμβιβαστική λύση σαν δηλαδή τον Χαΐροβιτς και τον Ντουάρτε, με τον Άρη να χάνει πολλά περισσότερα απ’ ό,τι θεωρητικά περίμενε ότι θα “κερδίσει”, είτε σε αγωνιστικό είτε σε οικονομικό επίπεδο.

Το τελευταίο διάστημα ο Άκης Μάντζιος εξετάζει περιπτώσεις παικτών οι οποίοι αγωνίστηκαν στο περσινό Πρωτάθλημα και ξεχώρισαν στις ομάδες τους, δίχως όμως να έχει καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένες.

Προφανώς υπάρχουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις παικτών αλλά η πλειοψηφία αυτών ανήκουν σε άλλες ομάδες. Κατ’ επέκταση το ζήτημα είναι και οικονομικό.

Παράλληλα, ο 54χρονος τεχνικός τσεκάρει και περιπτώσεις ξένων παικτών, οι οποίοι γνωρίζουν από το ελληνικό Πρωτάθλημα, με την προοπτική να διαδραματίσουν υποστηρικτικό ρόλο στην ομάδα της επόμενης χρονιάς. 

Πρόκειται για ένα αγωνιστικό σχέδιο το οποίο – μέχρι στιγμής – δεν έχει επιδιωχθεί παρότι υπήρχαν περιπτώσεις Ελλήνων παικτών οι οποίοι μεταγράφηκαν σε ομάδες του εξωτερικού ή ακόμη παίκτες με τους οποίους υπήρξε συμφωνία αλλά την τελευταία στιγμή έκαναν πίσω (βλ. Ζαγαρίτης).

Αυτό σημαίνει ότι πρωτίστως είναι ζήτημα εμπιστοσύνης και ανάληψης ενός ρίσκο, το οποίο όμως δεν διαφέρει σημαντικά με το αντίστοιχο που λαμβάνεται με ξένους παίκτες.