Μετά βαΐων και κλάδων έχουν υποδεχθεί οι πάντες την πρόσληψη του Βασίλη Σπανούλη στην εθνική μας ομάδα μπάσκετ.

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου το θεωρώ λογικό, λόγω του ονόματος του Σπανούλη. Παικταράς και με τεράστια προσφορά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και γενικά στο άθλημα.

Προπονητικά, όμως, ποια είναι η διαδρομή του για να δεχθεί να αναλάβει αυτή την μεγάλη ευθύνη;

Δηλαδή, με ένα χρόνο στους πάγκους ο Σπανούλης και ο κάθε Σπανούλης είναι έτοιμος από κάθε άποψη για τέτοια θέση;

Για να σας προλάβω, τα ίδια έγραφα και για τον Γιαννάκη. Και το ίδιο θα γράψω για τον οποιονδήποτε προπονητή σε οποιοδήποτε άθλημα.

Η τοποθέτησή μου δεν έχει να κάνει προσωπικά με τον Σπανούλη.

Αν ανατρέξετε σε παλαιότερα κείμενά μου, θα διαπιστώσετε ότι ήμουν αντίθετος και για την εθνική ποδοσφαίρου να ανατεθεί σε παίκτες που μόλις είχαν «κρεμάσει» τα παπούτσια τους.

Το καταλαβαίνω ότι ο Σπανούλης είναι πολύ κοντά ηλικιακά με τους διεθνείς, μέχρι πρόσφατα υπήρξε συμπαίκτης τους και αντίπαλος, οπότε τους ξέρει και τον ξέρουν.  

Για εμένα, όμως, αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η βασική προϋπόθεση για μια ομοσπονδία να πάρει ανάλογη απόφαση.

Άλλο ο αθλητής κι άλλο ο προπονητής. Είναι η ημέρα με τη νύχτα και το έχει διαπιστώσει ο Σπανούλης, ο οποίος κάνει ακόμη το αγροτικό του. Θα πρέπει να διανύσει πολλά χιλιόμετρα για να καθίσει στον πάγκο της εθνικής ομάδας.

Μην κοιτάτε που ολόκληρο το οικοδόμημα του μπάσκετ μιλάει με τα καλύτερα λόγια. Για τα μάτια του κόσμου γίνεται όλο αυτό.

Πίσω από την κουρτίνα λένε ακριβώς τα αντίθετα. Ιδιαίτερα προπονητικοί κύκλοι σε ανώτερο επίπεδο. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Λιόλιος κατέθεσε μια πρόταση που την είχε πολύ καιρό στο μυαλό του και ο Σπανούλης την αποδέχθηκε.

Δεν έχω παρά να του ευχηθώ καλή επιτυχία και μακάρι να τα καταφέρει, αν κι αυτό θα εξαρτηθεί κατά πολύ ποιους παίκτες θα έχει στη διάθεσή του.

Αδυνατώ να τον κρίνω προπονητικά, διότι ακόμα έχει να φάει πολλά ψωμιά. Αγαπά παθολογικά το μπάσκετ και οι “ειδικοί” λένε ότι έχει αυτά που χρειάζονται για να εξελιχθεί σε έναν πολύ καλό κόουτς. Του το εύχομαι.

Διαφωνώ, όμως, κάθετα με αρκετούς μπασκετικούς συναδέλφους που γράφουν ότι αν αποτύχουμε κι αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει σωτηρία.

Αυτό είναι πισωγύρισμα και προσβλητικό για τόσους και τόσους μεγάλους προπονητές που διαθέτουμε, αλλά και τους παίκτες μας. Τους τωρινούς κι αυτούς που έρχονται…

Ό,τι χειρότερο έχω διαβάσει κι έχω ακούσει για μια εθνική ομάδα μπάσκετ με τόσες μεγάλες διακρίσεις από το 1987 και μετά. Προσωπικά πιστεύω ακριβώς το αντίθετο…