Παρακολουθώ εμβρόντητος τον τόπο μου να καίγεται και μαζί καίγεται η καρδούλα μου.

Βλέπω τις απίστευτες σκηνές στη Μαγνησία κι άλλες περιοχές της χώρας και δεν έχω λόγια.

Είδα κι αυτό το σοκαριστικό βίντεο με τον 36χρονο Αντώνη και πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Αυτό που συνέβη στο λιμάνι του Πειραιά δεν έχει προηγούμενο. Με ξεπερνάει.

Και το φοβερό είναι ότι ο Αντώνης είχε εισιτήριο και λίγο πριν είχε μπει στο πλοίο, αλλά για κάποιον λόγο χρειάστηκε να βγει.

Αλλά και εισιτήριο να μην είχε, είναι δυνατόν να τον σπρώχνουν και να αδιαφορούν αν θα πέσει στη θάλασσα και στο τέλος να χάσει τη ζωή του;

Πού πάμε, βρε παιδιά; Τι συμβαίνει γύρω μας; Γιατί όλα αυτά; Κάθε μέρα και χειρότερα.

Να με συμπαθάτε, αλλά αυτή δεν είναι η Ελλάδα που μεγάλωσα. Όλα πάνε κατά διαόλου.

Και δυστυχώς, οι άνθρωποι έχουν αγριέψει. Δεν ξέρω τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω.

Είναι τόσα τα προβλήματα της καθημερινότητας που ο μέσος πολίτης αδυνατεί να τα αντιμετωπίσει με καθαρό μυαλό και οδηγείται σε ακρότητες.

Κάθε ημέρα έχουμε δολοφονίες, ληστείες, βία ακόμα και μεταξύ ανηλίκων κι ένα σωρό άλλα πράγματα.

Μας ενδιαφέρει μόνο το τομάρι μας, αλλά πλέον ζητάμε και το κακό του άλλου. Αυτό είναι που μας δίνει δύναμη. Για να καλύψουμε τις δικές μας αδυναμίες. Άλλοθι ψάχνουμε για την άθλια ζωή μας.