Στην ΑΕΚ πανηγύρισαν έξαλλα τη νίκη τους στον Βόλο – και καλά έκαναν έτσι όπως ήρθε – όμως τώρα στη διακοπή επιβάλλεται να διαβάσουν προσεκτικά κι αυτό το ματς.

Η Ενωση δεν είναι σε καλό φεγγάρι. Για 6ο σερί ματς βρέθηκε πίσω στο σκορ, στο 1-0 έγινε ακόμα ένα παιδικό λάθος, αυτή τη φορά από τον Μουκουντί, και μόλις στο 24΄ ο Μάνταλος συμπεριφέρθηκε σαν μαθητούδι στην σωστή αποβολή του.

Όταν, λοιπόν, είσαι πίσω στο σκορ και παίζεις με παίκτη λιγότερο και φτάνεις στην ανατροπή και το τρίποντο, λογικό είναι να το γλεντάς με τη ψυχή σου.

Μετά το 2-2 ο Αλμέιδα τα έπαιξε όλα για όλα, βοήθησαν οι αλλαγές και στο τέλος η ΑΕΚ πήρε μια πολύ μεγάλη νίκη.

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την καρδιά της πρωταθλήτριας, ξέρω ότι η Ενωση έχει ορισμένους παίκτες υψηλού επιπέδου που δεν τα παρατάνε και δείχνουν ποδοσφαιρικό εγωισμό. Όπως ο Αραούχο, ο Πινέδα, ο Αμραμπατ κι ασφαλώς ο γεννημένος πολεμιστής, ο Αλμέιδα.

Είναι, πάντως, θέμα το γεγονός ότι μετά το 2-1 η ΑΕΚ έπαιξε πολύ με τον χρόνο και έδωσε γήπεδο στον Βόλο.

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου κατανοητό να γίνει και διαχείριση. Όταν, όμως, διαθέτεις καλούς χειριστές της μπάλας και έχεις τις προδιαγραφές να ελέγξεις τον ρυθμό δεν γυρίζεις πίσω. Το έκανε και την πάτησε.

Και δεν ήθελε πολύ να χάσει δύο πολύτιμους βαθμούς. Ό,τι καλύτερο ήταν για την ΑΕΚ ότι μετά το 2-2 οι γηπεδούχοι τα… έκαναν πάνω τους… 

Όλα αυτά κι άλλα πολλά πρέπει να τα δει ο Αλμέιδα. Ειδικά το κομμάτι της ανασταλτικής λειτουργίας που υπάρχει δεδομένο πρόβλημα.