Ήμουν αισιόδοξος για πρόκριση της ΑΕΚ στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και χθες προσγειώθηκα λίγο ανώμαλα. Όχι για τον αποκλεισμό, αλλά για την εικόνα.

Σε αυτή την ΑΕΚ δεν άξιζε να περάσει. Είναι αδιανόητο σε αυτό το επίπεδο να δέχεσαι γκολ από πλάγιο άουτ.

Η Αντβέρπ προκρίθηκε με το σπαθί της. Δεν είναι καλύτερη ομάδα, όμως υπερτερούσε τακτικά. Ήταν φοβερά διαβασμένη από τον προπονητή της και έπαιξε άμυνα για σεμινάριο.

Τρομερό το στήσιμό της, οι αποστάσεις των παικτών, η αλληλοκάλυψή της.

Γι’ αυτό και η ΑΕΚ εγκλωβίστηκε και ήταν ακίνδυνη. Έτρεξε, είχε τη μπάλα στα πόδια της, έβγαλε ένταση, όμως δεν είχε ουσία και λύσεις να διασπάσει την πολυπρόσωπη βελγική άμυνα.

Και φυσικά για μια ακόμα φορά πλήρωσε τις αμυντικές της αδυναμίες. Άλλωστε, δεν ήταν μόνο το φτηνό πρώτο γκολ που δέχθηκε. Στο 0-0 οι Βέλγοι έχασαν ευκαιρία που δεν χάνεται.

Για 5ο σερί αγώνα η Ενωση βρέθηκε πίσω στο σκορ. Κι αυτό ασφαλώς δεν είναι σύμπτωση. Υπάρχει θέμα στην ανασταλτική λειτουργία. Το επισημαίνω συνεχώς. Και να ξέρετε ότι έτσι η ομάδα αγχώνεται περισσότερο κι αυτό δεν την βοηθά να βγάλει τη σωστή αντίδραση.

Από εκεί και πέρα η απουσία του Λιβάι Γκαρσία ήταν αισθητή. Καλός και φιλότιμος ο Πόνσε, αλλά δεν είναι Λιβάι, ο οποίος έχει την ξεχωριστή ικανότητα να δημιουργεί φάσεις και για τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι με τον Γκαρσία η ΑΕΚ είχε εξασφαλισμένη την πρόκριση. Αλλά σίγουρα θα είχε πιο πολλές ελπίδες. Φάνηκε και στον πρώτο αγώνα μέχρι να τραυματιστεί.

Και πάντα κατά τη γνώμη μου, σε τέτοια απαιτητικά ματς ο Αραούχο θεωρείται… μανούλα γιατί είναι ανακατωσούρας. Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει η, να έμπαινε πιο νωρίς.

Σε κάθε περίπτωση στην ΑΕΚ καλά θα κάνουν να μελετήσουν προσεκτικά τους δυο αγώνες με την Αντβέρπ. Να διαβάσουν τα λάθη τους και να είναι έτοιμοι σε δεύτερα και τρίτα πλάνα, διότι η στραβή θα επαναληφθεί και στο πρωτάθλημα.