Η εθνική ομάδα δεν έκανε την πειστική εμφάνιση, αλλά έδειξε στην πράξη πόσο ήθελε να πάρει την Ιρλανδία. Γι’ αυτό και τα κατάφερε. Δικαιότατο και καθαρό το 2-1.

Μου άρεσε ο τρόπος που μπήκε στον αγώνα η ομάδα μας. Έστειλε το μήνυμα στους Ιρλανδούς ότι σε αυτό το γήπεδο αφεντικό είναι η Ελλάδα και με τον έναν η, τον άλλον τρόπο θα το πάρει το ματς. Όπως κι έγινε.

Στο πρώτο ημίχρονο η υπεροχή μας ήταν καθολική. Και δεχθήκαμε την ισοφάριση από μια στημένη φάση που δεν τη δουλέψαμε καλά.

Στην επανάληψη πετύχαμε αυτό το σπουδαίο γκολ με τον Μασούρα μετά την πάσα-ποίημα του Μπακασέτα και διαχειριστήκαμε το ματς.

Σε γενικές γραμμές είδαμε μια ομάδα ενωμένη. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν οι Ελληνες είναι μια γροθιά μπορούν να πετύχουν σπουδαία πράγματα. Είναι ικανοί να φτάσουν εκεί που δεν μπορούν, όπως έλεγε και ο τεράστιος Καζαντζάκης.

Η εθνική, λοιπόν, είχε στόχο, ήταν πολύ καλά οργανωμένη και ο ρυθμό της ήταν καλός για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου παιχνιδιού.

Στα θετικά ότι σε αρκετές φάσεις η μπάλα ήταν κάτω και οι παίκτες μας έβγαλαν σωστές συνεργασίες.

Έχουμε ένα θέμα στη δημιουργία πραγματικών φάσεων για γκολ, αλλά αυτό δεν λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται περισσότερη ατομική ποιότητα.

Εμείς τώρα προσπαθούμε να παίζουμε κυρίως από τα άκρα και ελπίζουμε ο Μπακασέτας να βρίσκεται σε θέση βολής, διότι έχει φοβερό σουτ και του αρέσει να δοκιμάζει από παντού.

Ο Μασούρας, πάντως, και ο Πέλκας βοήθησαν πολύ και ανασταλτικά. Η ομάδα είχε συνοχή, έτρεξε αρκετά και ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει. Κυνήγησε την ουσία και έδειξε στοιχεία έμπειρης και καλοδουλεμένης ομάδας.

Η Ιρλανδία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως θεωρείται ζόρικη ομάδα και οι Γάλλοι την κέρδισαν δύσκολα.

Ο Πογιέτ διάβασε σωστά τον αγώνα και με τις αλλαγές του στο τέλος έκανε το αυτονόητο. Προείχε το αποτέλεσμα και το 2 στα 2. Διαφορετικά θα είχαμε τεθεί νοκ άουτ από την υπόθεση πρόκριση. Ενώ τώρα πιέζουμε πολύ τους Ολλανδούς.