Καθόμουν χθες αργά το βράδυ και χάζευα τους Αγγλους στα πανηγύρια τους για την κατάκτηση του Κόνφερενς Λιγκ.

Και σκεφτόμουν κάποιους δικούς μας που σνόμπαραν και σνομπάρουν αυτή τη διοργάνωση.

Λες και είμαστε μαθημένοι να παίζουμε μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ και να μην ξέρουμε πού να βάλουμε τις αμέτρητες κούπες που έχουμε πάρει.

Πέρασαν 1097 παιχνίδια για να γευτεί την χαρά του πρώτου του μεγάλου τίτλου ο προπονητής, ο Μόγιες. Σαν μικρό παιδί έκανε ο 60χρονος τεχνικός. Και δικαιολογημένα.

Όπως οι παίκτες και οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ. Από το πολύ μακρινό 1965 είχε αυτή η ιστορική ομάδα να πανηγυρίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο.

Και το Κόνφερενς Λιγκ θα την βοηθήσει να κοιτάξει διαφορετικά το αύριο. Θα την ψηλώσει.

Πρώτα, βέβαια, στην Πρέμιερ Λιγκ που φέτος ταλαιπωρήθηκε και σώθηκε προς το τέλος.

Από την αρχή ήμουν υπέρ της απόφασης της ΟΥΕΦΑ για τη δημιουργία αυτής της διοργάνωσης.

Μόνο κέρδη έχει να προσφέρει για τις ομάδες που δεν είναι πρώτης γραμμής. Πέρυσι ήταν η Ρόμα, φέτος η Γουέστ Χαμ, αύριο κάποια άλλη.

Επιμένω ότι είναι η χρυσή ευκαιρία μας να ξαναμπούμε στον ευρωπαϊκό χάρτη. Αρκεί να το βάλουμε στόχο και να το θέλουμε πραγματικά.

Τίποτα δεν έχουμε να χάσουμε κι αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι πάντες…