Βιβλίο ολάκερο μπορεί να γράψει κάποιος για τη ζωή του Γιώργου Γεωργίου. Αρκεί να τον ήξερε πολύ καλά.

Ήμουν από τους ανθρώπους που για περισσότερα από 35 χρόνια διατηρούσαμε πολύ καλές σχέσεις. Πρώτα σε φιλικό επίπεδο. Και γνώριζα τα πιο πολλά προσωπικά του θέματα. Εννοείται ότι θα μείνουν για πάντα μεταξύ μας.

Δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς. Ίσως γιατί δεν θέλω να το πιστέψω ότι έφυγε ένας άνθρωπος που μοιραστήκαμε πολλά. Ειδικά στα γραφεία του ιστορικού «ΦΙΛΑΘΛΟΥ».

Ο Γιώργος ήταν μια κατηγορία μόνος του. Και το πιο σημαντικό ότι μιλούσε αυθόρμητα. Τίποτα δεν περνούσε από φίλτρο. Έλεγε ό,τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Ήταν απλός και λαϊκός.

Η ζωή δεν του φέρθηκε καλά, όμως ο Γεωργίου της απαντούσε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Και δεν θα «έφευγε» αν πρόσεχε τον εαυτό του. Τα είχε παρατήσει όλα. Ειδικά από τότε που έχασε τον Τασούλη.

Ουδέποτε του άρεσαν τα πολλά και τα παχιά λόγια και δεν πρόκειται να το συνεχίσω, διότι ο Γιώργος δεν τα γούσταρε αυτά. Ούτε καν ήθελε να μιλά για τέτοια θέματα. Θα το σεβαστώ. 

Κανένας δεν πρόκειται να τον ξεχάσει ποτέ. Ήταν ο Γεωργίου…