Όλα όσα έγιναν χθες στην ΕΠΟ είναι η ιδανική απάντηση γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει σπάσει και τον πάτο του βαρελιού. Μόνο η συμπεριφορά κάποιων τα λέει όλα.

Από εκεί και πέρα, όμως, κι ανεξάρτητα το τι λέει δημόσια ο καθένας, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ουδείς ενδιαφέρεται πραγματικά για να ξημερώσει μια καινούργια ημέρα.

Ο καθένας κοιτάει να εξυπηρετήσει το συμφέρον της ομάδας του. Κι αυτό συμβαίνει χρόνια.

Έχω εξηγήσει κι άλλες φορές ότι όλη αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει με πρόσωπα. Κι ας φέρονται άσχημα όπως έκανε ο Καραπαπάς με τη φούστα στον Μπαλτάκο. Έχει να κάνει με διαχρονικές παθογένειες. Με το σάπιο σύστημα που υπάρχει στον χώρο. Το ποδόσφαιρό μας είναι μονίμως στην εντατική. Σε χρόνιο κώμα.

Αν δεν ανεξαρτητοποιηθεί η διαιτησία με όλη τη σημασία της λέξης και ψαλιδιστούν οι αρμοδιότητες της ΕΠΟ πάνω σε αυτό το κομμάτι θα συνεχίσουμε στα ίδια.

Η άσπρη ημέρα θα έρθει όταν καμία ομαδα δεν θα την απασχολεί ποιος θα σφυρίξει την Κυριακή. Κι αν οι διαιτητές μπορούν να γίνουν επαγγελματίες έχει καλώς. Με όρους, κριτήρια, προϋποθέσεις. Αλλά αυτό θέλει δουλειά. Να μην γίνει στο πόδι. Διότι κι αυτό το εγχείρημα θα πάει άκλαφτο. Σημασία έχει να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή.

Πλέον έχετε καταλάβει ότι τα πάντα γίνονται για τη ρημάδα τη διαιτησία. Κι αυτό πρέπει να είναι το μεγάλο μαςε στοίχημα. Αν βρούμε την άκρη πραγματικά θα δούμε κάτι το διαφορετικό και θυα χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο.

Το ερώτημα είναι το πώς κι αν το θέλουμε πραγματικά. Διότι πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι δεν το επιθυμούν και γι’ αυτό σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια πραγματικής εξυγίανσης.