Δίπλα ακριβώς από το σπίτι μου υπήρχε ένα μεγάλο εργοστάσιο με υφάσματα. Οι ιδιοκτήτες ήταν άρρωστοι ΑΕΚτζήδες και πολύ φίλοι με τον Παπαϊωάννου.

Ο Μίμης ερχόταν τακτικά να τους δει. Κι εκεί τον γνώρισα. Με πήγε η μητέρα μου και από τότε ο Μίμης πάντα κάτι μου έφερνε. Μία μπλούζα, ένα σορτς, ένα κασκόλ. Δεν κατάφερε να με κάνει οπαδό της ΑΕΚ,  όμως έγινα οπαδός του Παπαϊωάννου.

Και τα έφερε έτσι η ζωή που μαζί ζήσαμε την πρόκριση της εθνικής στο Μουντιάλ της Αμερικής. Ήταν, βλέπετε, στο τεχνικό επιτελείο του Αλκέτα Παναγούλια.

Στις ΗΠΑ βρήκαμε τον χρόνο να πούμε πολλά. Όχι τόσο για το ποδόσφαιρο όσο για τον Καζαντζίδη. Του έκανε εντύπωση η λατρεία μου για τον Στέλιο.

Τότε μου διηγήθηκε και την ιστορία με τη Ρεάλ. Το παράπονό του ήταν ότι κυκλοφόρησε πως εκβίασε την ΑΕΚ να πάρει περισσότερα χρήματα επειδή δεν του έδωσε μεταγραφή.

Δεν ήταν έτσι. Απλά ζήτησε από τους διοικούντες την ΑΕΚ λίγα χρήματα παραπάνω και δεν του άρεσε ο τρόπος που του φέρθηκαν. Όχι τόσο η άρνησή τους. Η συμπεριφορά τους τον πίκρανε.

Κι έγινε ό,τι έγινε, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει τον Στέλιο σε περιοδεία στην Γερμανία. Μάλιστα, με προτροπή του Καζαντζίδη επέστρεψε στην ΑΕΚ κι έγραψε ιστορία.

Όσο παικταράς ήταν στους αγωνιστικούς χώρους, άλλο τόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν εκτός γηπέδων. Βοηθούσε πολύ κόσμο και δεν ήθελε να βγαίνει προς τα έξω.

Ήταν χαμηλών τόνων. Κύριος με το κάπα κεφαλαίο. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και τον ευχαριστώ για πολλά πράγματα που έμαθα. Για τη ζωή γενικότερα. Ο Μίμης θα ζει για πάντα στη μνήμη μας.

Υ.Γ.: Αυτό που θα ακούσετε είναι ο αυθεντικός ύμνος της ΑΕΚ που τραγούδησε ο Παπαϊωάννου σε στίχους του Κολοκοτρώνη και μουσική του Καζαντζίδη. Μπουζούκι έπαιζε ο Νικολόπουλος που αργότερα έβαλε την επίσημη μουσική στο τραγούδι.