Φαντάζεστε αυτά που έγιναν χθες στο Ανφιλντ να τα ζούσαμε στο Καραϊσκάκη η, την Τούμπα?

Να έκαναν τέτοια παιδαριώδη λάθη ο Πασχαλάκης και ο Κοτάρσκι? Να είχε προηγηθεί ο Ολυμπιακός με 2-0 και στο τέλος να έτρωγε από τον Παναθηναϊκό πέντε γκολ;

Σιγά μην τελείωνε το ματς. Ελλάδα είναι εδώ. Ενώ οι Αγγλοι οπαδοί στο 2-5 και με μισή ώρα αγώνα ακόμη χειροκροτούσαν τους παίκτες τους και τους έδιναν κουράγιο.

Αυτή την ποδοσφαιρική κουλτούρα ζηλεύω. Πόσο μικροί είμαστε μπροστά τους… 

Ιστορικό αυτό που είδαμε στο Λίβερπουλ – Ρεάλ. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να μπουν τρια με τέσσερα γκολ, αλλά όχι αυτό που έγινε.

Η Ρεάλ να είναι πίσω με 2-0 μόλις στο 14΄ και στο τέλος να βάζει πέντε γκολ. Απίστευτο.

Και δεν τα πέτυχε σε μια ομαδούλα τη σειράς, αλλά στη μεγάλη Λίβερπουλ που πριν λίγους μήνες την είχε αντιμετωπίσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Και ο χθεσινός αγώνας θα μπορούσε να είναι η επανάληψή του.

Και η πλάκα είναι ότι οι Ισπανοί δεν θάμπωσαν με την απόδοσή τους. Τους πήγε το ματς.

Τους έβαλε ξανά στο παιχνίδι ο Βινίσιους με την γκολάρα στο 2-1 και μετά όλα ήρθαν ρολόι.

Η Λίβερπουλ ξεκίνησε εντυπωσιακά και μετά χάθηκε. Έσβησαν τα φώτα.

Όλοι βλέπουμε ότι δεν είναι καθόλου καλά, αλλά όχι κι αυτή η αποκαρδιωτική εικόνα. Ειδικά στο ανασταλτικό κομμάτι.

Υπήρχαν στιγμές του ματς που οι Αγγλοι δεν είχαν καν άμυνα.  Ήταν αόρατοι. Να τους λυπάσαι.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω τον θρίαμβο της Ρεάλ. Γράφω αυτά που είδα.

Κι αναρωτιέμαι πόσα γκολ ακόμη θα έβαζε η βασίλισσα αν έπαιζε τη μπάλα που ξέρει και μπορεί.

Αν μη τι άλλο, είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην Ευρώπη και η Λίβερπουλ, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, αδυνατεί να την κοντράρει.

Δεν είναι μόνο θέμα προπονητή η, παικτών, αλλά πολλά περισσότερα.

Γι’ αυτό, άλλωστε, η Ρεάλ αποκαλείται βασίλισσα. Αυτόν τον τίτλο τον έχει κατακτήσει με το σπαθί της.