Στην απαράδεκτη ενέργεια του Κουρμπέλη και την αποβολή του (ήταν απευθείας κόκκινη κάρτα) στέκονται όλοι στον Παναθηναϊκό για την ήττα στην Τρίπολη.

Αυτή είναι η μία ερμηνεία, η εύκολη. Το μεγάλο άλλοθι.

Για εμένα αλλού ήταν το θέμα. Στον καταρτισμό της ενδεκάδας. Θες πάση θυσία να κερδίσεις το ματς για να διατηρηθείς πρώτος και να πάρεις τα πάνω σου ψυχολογικά και ξεκινάς με τρία αμυντικά χαφ;

Λάθος το διάβασε ο Γιοβάνοβιτς το ματς. Έπρεπε να παίξει με 4-2-3-1. Με Πέρεθ, Τσέριν, τον Μπερνάρ στον άξονα, που φαίνεται πιο χρήσιμος για την ομάδα, Παλάσιος, Μαντσίνι στα άκρα και φορ τον Ιωαννίδη.

Πάμε παρακάτω. Μένεις με παίκτη λιγότερο από το 33. Και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου διαχειρίζεσαι το ματς για να δεις τι θα κάνεις στην επανάληψη. Σωστό.

Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και ο Παναθηναϊκός έπαιζε άμυνα. Ο δε Αστέρας απλά κυκλοφορούσε τη μπάλα.

Κι όταν έγινε το 1-0 ξαφνικά οι πράσινοι βγήκαν μπροστά για την ισοφάριση.

Έπρεπε, δηλαδή, να δεχθούν γκολ για να το κάνουν αυτό; Γιατί δεν προσπάθησαν να έχουν μια ισορροπία στο παιχνίδι τους και να επιδιώξουν να σκοράρουν;

Δεν λέω να έβγαιναν όλοι μαζί φουλ επιθετικά και να κινδυνεύουν να «φάνε» γκολ, αλλά όχι μόνο αμυντική προσέγγιση του αγώνα.Τότε, για ποιον τίτλο μιλάς; Ταλιμπάν οφείλεις να είσαι στον αγωνιστικό χώρο.

Είναι φως φανάρι ότι προπονητής και παίκτες δεν είναι στα καλά τους. Το πρόβλημα του Τριφυλλιού είναι πνευματικό. Η ψυχολογία τους είναι χάλια.

Αυτός ο Παναθηναϊκός απέχει πολύ από την ομάδα του πρώτου γύρου που είχε σιγουριά και αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του.

Έχασε και τη ρέντα του, οπότε τώρα τρέχει και δεν φτάνει, διότι όλα είναι ανοιχτά. Ακόμα και να τερματίσει τρίτος η, τέταρτος. Μια ομάδα που πριν λίγο καιρό ήταν 8 πόντους μπροστά από την ΑΕΚ και 12 από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ.

Μόνος του ο Παναθηναϊκός βγάζει τα μάτια του.