Ένα ματς που ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να το είχε κερδίσει το λιγότερο με 4-1, δεν ήθελε και πολύ να τελειώσει 2-2.

Ας είναι καλά για τους ερυθρόλευκους ο Πασχαλάκης με τις δυο εξαιρετικές αποκρούσεις του στο φινάλε του ματς.

Ήταν από τους πρωταγωνιστές του Ολυμπιακού και το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για τον Μανδά, τον τερματοφύλακα του ΟΦΗ. Ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του.

Η νίκη, πάντως, του Ολυμπιακού ήταν αγχωτική, αλλά δικαιότατη.

Στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε τον ΟΦΗ σαν τη γάτα με το ποντίκι. Έχασε σωρεία ευκαιριών κυρίως με τον Μπιέλ και άξιζε να σημειώσει κι άλλα τέρματα.

Ο ΟΦΗ περιορίστηκε σε καθαρά παθητικό ρόλο, αντίθετα με το πρώτο 45λεπτο που προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο και στην μοναδική τελική του άνοιξε το σκορ.

Και πάλι ο Ολυμπιακός είχε την κυκλοφορία και θα μπορούσε να ισοφαρίσει νωρίτερα, όμως στην επανάληψη ήταν σαρωτικός με 24 τελικές προσπάθειες. Ένας Ολυμπιακός από τα παλιά. Κυριαρχικός με όλη τη σημασία της λέξης.

Οι παίκτες του έτρεξαν πολύ, έβγαλαν ένταση, πήραν όλες σχεδόν τις μονομαχίες στο κέντρο και είχαν εγωισμό. Όπως τους θέλουν οι οπαδοί τους. Να τα δίνουν όλα στο γήπεδο.

Και πώς να μην είναι έτσι ο Ολυμπιακός όταν διαθέτει έναν παίκτη παγκόσμιας κλάσης. Μόνο να βλέπεις το  μαγικό αριστερό πόδι του Χάμες σου φτάνει.

Σε γεμίζει ως φίλαθλο. Το παλικάρι μιλάει με τη μπάλα. Απόλαυση ήταν σήμερα ο Κολομβιανός.

Πολύ καλό ματς έκανε και ο Ροντινέι ο οποίος βοήθησε πολύ στο επιθετικό κομμάτι.

Και ο Μπιέλ ήταν κίνδυνος-θάνατος με τη μπάλα στα πόδια, αλλά δεν είχε ουσία στην τελική προσπάθεια.

Στα συν του Ολυμπιακού το νικητήριο γκολ που πέτυχε ο Ελ Αραμπί με το που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο. Δεύτερο σερί τέρμα μετά από αυτό στου Χαριλάου για το κύπελλο.