Για εμένα το χθεσινό παιχνίδι στου Χαριλάου θα μείνει στη μνήμη μου για το αηδιαστικό πανό πίσω από το ένα τέρμα που η τηλεοπτική κάμερα, ήθελε δεν ήθελε, το έδειχνε συνεχώς.

Και πραγματικα απορώ γιατί δεν κατέβηκε. Κανονικά δεν έπρεπε να ξεκινήσει το ματς. Έπρεπε να κατέβει αυτό το άθλιο πανό που ουσιαστικά έβριζε χυδαία τις μάνες όλων μας.

Οι ευθύνες τεράστιες. Και σε πολλούς.

Ο ξένος διαιτητής δεν ήξερε τη γλώσσα. Γιατί δεν ρώτησε τι μπορεί να λέει αυτό το πανό. Κι αν το έκανε και πληροφορήθηκε το περιεχόμενο χωρίς να αντιδράσει, η ΟΥΕΦΑ οφείλει να του πάρει τη σφυρίχτρα.

Ο παρατηρητής γιατί δεν έκανε τίποτα; Οφείλει να τοποθετηθεί. Ενημέρωσε την ΕΠΟ; Κι αν ναι, τι του απάντησαν; Διότι αν δεν ενημέρωσε θα πρέπει να πάει σπίτι του. Δεν κάνει για παρατηρητής.

Η Ομοσπονδία πώς το επέτρεψε; Ξεκάθαρα φαινόταν από την τηλεόραση; Αυτή είναι η διοργανώτρια.

Η Αστυνομία γιατί έδειξε απάθεια; Για να μην προκαλέσει τους χουλιγκάνους;

Κι ο επίσημος Αρης γιατί ουσιαστικά υιοθέτησε το πανό των οπαδών του; Πού είναι η ευαισθησία του Καρυπίδη;

Και, μάλιστα, αυτή η θλιβερή ιστορία συνέπεσε με τη διεξαγωγή της δίκης για τη δολοφονία του Αλκη.

Ουδείς από τον Αρη σκέφτηκε τις μανάδες όλου του κόσμου βλέποντας αυτή τη χαροκαμένη μάνα του Αλκη να αντικρύζει καθημερινά τα πρόσωπα αυτών που σκότωσαν το παιδί της; Ούτε καν τις δικές τους μανάδες. Σοκαριστικό.

Ο Ολυμπιακός αντέδρασε κι ασφαλώς δεν ευθύνεται για το πανό που παρέμεινε κατά τη διάρκεια ολόκληρου του αγώνα.

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε να αρνηθεί να παίξει αν δεν κατέβαινε το πανό. Κι αυτό θα γινόταν. Ήταν μονόδρομος.

Διαφορετικά, ποιος θα τον πείραζε; Ποιος θα τον κατηγορούσε και ποιος θα τολμούσε να τον τιμωρούσε;

Δεν μπορώ να ξέρω αν οι ερυθρόλευκοι έκριναν σκόπιμο να μη ρίξουν λάδι στη φωτιά λόγω των καλών σχέσεων με τον Αρη, όμως κάποια πράγματα δεν διαπραγματεύονται. Ούτε συγχωρούνται.

Για όσους δεν γνωρίζουν, εδώ και πολλα χρόνια έχω προτείνει ότι σε ανάλογες περιπτώσεις οι αγώνες  να μην αρχίζουν κι αν κατά τη διάρκεια του ματς ακούγονται ανάλογα συνθήματα, όπως χθες σε βάρος της μάνας του Μαρινάκη, να υπάρχει προειδοποίηση από τα μεγάφωνα. Κι αν τα συνθήματα συνεχίζονται ο αγώνας να διακόπτεται σε βάρος της ομάδας που οι οπαδοί της έχουν ξεφύγει.

Ασφαλώς τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σημαντικά, αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί. Κι αυτό πρέπει να γίνει εδώ και τώρα για πάντα. Ο φόβος της τιμωρίας είναι  η απάντηση.

Και μου αρέσει που χθες η ΟΥΕΦΑ μάς ανέθεσε και δύο ευρωπαϊκούς τελικούς. Κι εμείς επιτρέπουμε σε κάποιους αχαρακτήριστους να βρίζουν ό,τι πιο ιερό υπάρχει στη ζωή μας…