Επιμένω ότι τα τρία 10άρια δεν βοηθούν τον Ολυμπιακό να παίξει τη μπάλα που μπορεί.

Είναι εύκολα αντιμετωπίσιμος από έναν έξυπνο προπονητή.

Και το είδαμε στο ματς με τον Αρη. Στα πρώτα 45 λεπτά ο Ολυμπιακός μπλοκαρίστηκε και δεν είχε ούτε υποψία φάσης για γκολ. Ταλαιπωρούσε τη μπάλα.

Γιατί; Διότι ο χώρος δράσης των Φορτούνης, Χάμες και Μπιέλ ήταν περιορισμένος.

Μη κοιτάτε που ανά διαστήματα κάποιοι παίκτες πήγαιναν στα άκρα. Σημασία, άλλωστε, έχει να αποδώσεις ως παίκτης-εξτρέμ κι όχι απλά να μετακινηθείς χωρίς ουσιαστική προσφορά στην ομάδα.

Κι όσο περνούσε η ώρα, ο Ολυμπιακός έβλεπε τα δύσκολα και έπεφτε η ψυχολογία του. Έτσι, ο Αρης πατούσε καλύτερα και κυκλοφορούσε άνετα τη μπάλα. Φαινόταν πιο ομάδα στον αγωνιστικό χώρο.

Το γρήγορο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε την εικόνα του ματς. Ο Μίτσελ έβαλε τον Μασούρα για να απλώσει το παιχνίδι της ομάδας του και καλά έκανε.

Για εμένα αυτός είναι ο οδηγός του Ισπανού προπονητή για τα πιο απαιτητικά ματς.

Με ακραίους ο Ολυμπιακός είναι πιο επιθετικός και πιο επικίνδυνος για κάθε αντίπαλο, γιατί έχει τις δυνατότητες να ανοίξει τις άμυνες και να φτιάξει φάσεις για γκολ. Όπως είδαμε στο δεύτερο 45λεπτο με τον Αρη.

Οι Πειραιώτες ήταν καλύτεροι, έτρεξαν πιο πολύ και είχαν ένταση στο παιχνίδι τους.

Έτσι πρέπει να παίζουν. Κι όχι να εγκλωβίζονται σε τακτικές που δεν τους ταιριάζουν και ενδεχομένως να τους δημιουργήσουν μεγαλύτερα προβλήματα.

Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο αρέσει να βλέπει παίκτες της ποιότητας των τριών 10αριών του Ολυμπιακού και τον εξαιρετικό Χουάνγκ.

Δεν βοηθούν, όμως, την πιο σωστή λειτουργία της ομάδας. Και επιθετικά, αλλά και αμυντικά.