Έκπληξη πρώτου μεγέθους είναι η πρόκριση του Μαρόκου στα ημιτελικά του παγκοσμίου κυπέλλου, όμως πριν τον αγώνα με την Πορτογαλία ποιος είχε ξεγράψει τους Αφρικανούς; Ουδείς.

Λογικό από τη στιγμή που με εξαιρετικά αποτελέσματα  είχαν φτάσει στα προημιτελικά.

Θεωρητικά σωστά μιλάμε για έκπληξη, όμως αγωνιστικά το Μαρόκο αποδείχθηκε μία ομάδα με θαυμάσια οργάνωση, τρομερή ανασταλτική λειτουργία και μεγάλες επιθετικές δυνατότητες. Ειδικά στην κόντρα επίθεση.

Οι Πορτογάλοι είχαν την κατοχή και στο δεύτερο ημίχρονο πολιόρκησαν τους Μαροκινούς, αλλά δεν είχαν ιδέες να διασπάσουν την καλοστημένη άμυνά τους.

Μία φάση έκαναν κι αυτή στο φινάλε με τον Πέπε.

Είχαν αγχωθεί, έπαιζαν βιαστικά και δεν πήραν τίποτα από τα ατού τους.

Ο Ρονάλντο δεν πρόσφερε τίποτα και είναι αστείο να κατηγορείται ο Σάντος επειδή δεν τον ξεκίνησε στην ενδεκάδα.

Στο άλλο ματς οι Αγγλοι δημιούργησαν τρεις κλασικές ευκαιρίες να σκοράρουν και για μια ακόμη φορά προδόθηκαν από την κατάρα που τους κυνηγάει με τα πέναλτι.

Κατά τη γνώμη μου ο Κέιν δεν έπρεπε να αναλάβει ούτε το πρώτο πέναλτι, από τη στιγμή που είναι συμπαίκτες με τον Λιορίς στην Τότεναμ και ο ένας ξέρει τον άλλον απ’ έξω και ανακατωτά. Ο Αγγλος φορ ήταν πολύ πιεσμένος.

Σε κάθε περίπτωση η Γαλλία χωρίς να ενθουσιάσει έφτασε στους 4 και επιβεβαίωσε όλους αυτούς που από την αρχή την ήθελαν ένα από τα δυο μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ.

Με ανάλογη εμφάνιση, πάντως, δεν ξέρω κατά πόσο θα υποτάξουν τους πολύ δυνατούς Μαροκινούς. Εδώ που έφτασαν όλα είναι ανοιχτά…

Θα είναι ένα ματς υπομονής και το ίδιο εκτιμώ για τον αγώνα ανάμεσα στην Αργεντινή του Μέσι και την Κροατία του Μόντριτς.