Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω φαν της εθνικής Αγγλίας. Είτε συμμετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις, είτε όχι.

Τα «Λιοντάρια» τα ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά. Άρα, για μια ακόμη φορά θα κρατήσω μικρό καλάθι.

Τίποτα δεν μου λέει ότι η Αγγλία κατασπάραξε την αδύναμη Ουαλία. Ούτε πανηγύρισα για το 6-2 σε βάρος του Ιράν.

Η Αγγλία είναι Αγγλία. Ικανή για όλα. Εδώ έπαιξε τελικό Euro μέσα στο Ουέμπλεϊ και απέτυχε να το κατακτήσει.

Είναι φαβορί στα χαρτιά. Όπως τώρα με την Σενεγάλη. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι η Αγγλία θα προχωρήσει στη διοργάνωση.

Καλώς η, κακώς αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και γι’ αυτό θα είμαι συγκρατημένος.

Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Ας περάσει αυτό το πολύ δύσκολο εμπόδιο και βλέπουμε για τη συνέχεια. Σκαλί σκαλί…

Όσο για τους Αμερικανούς μόνο χαμένοι δεν είναι απέναντι στην Ολλανδία. Μια ομάδα που κουράζεσαι να την βλέπεις.

Προσωπικά ουδέποτε μου άρεσε το ολλανδικό ποδόσφαιρο και γενικά δεν ασχολούμαι. Εξαιρώ τον Αγιαξ.

Εκτιμώ ότι οι ΗΠΑ έχουν ελπίδες να επικρατήσουν.

Χθες με το Ιράν ήταν πολύ καλύτεροι στο πρώτο ημίχρονο και στην επανάληψη διαχειρίστηκαν λάθος τον αγώνα. Στο τέλος μπορούσαν να την πατήσουν, διότι οι Ιρανοί με ένα τέρμα θα συνέχιζαν στην επόμενη φάση.

Η Ολλανδία, πάντως, είναι πολύ κατώτερη του αναμενομένου. Παίζει αργά και προβλέψιμα. Κι είναι κρίμα, διότι διαθέτει ορισμένους καλούς παίκτες.

Μαζί με το Βέλγιο είναι για εμένα από τις χειρότερες ομάδες και σύμφωνα με την εικόνα των τριών πρώτων αγωνιστικών (δύο για τους Βέλγους) δεν τους αξίζει κάτι περισσότερο σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο.

Υ.Γ.: Μόνο καλό μπορεί να κάνει στους Βέλγους τα όσα έγιναν στα αποδυτήρια…