Ο Ολυμπιακός είναι ήδη επτά βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό, τελευταίος στον όμιλό του στο Γιουρόπα Λιγκ και έχει διώξει δύο προπονητές.

Άρα, μόνο εύκολο δεν ήταν για τον Μαρινάκη να βρει έναν προπονητή από το πάνω ράφι. Όπως, για παράδειγμα, τον Μαρθελίνο που περιμένει την εθνική Ισπανίας μετά το Μουντιάλ.

Κατά κάποιον τρόπο η λύση Μίτσελ ήταν μονόδρομος. Υπό την έννοια ότι από τη μια ξέρει τον Ολυμπιακό και την ελληνική πραγματικότητα κι από την άλλη στην πρώτη του θητεία στο Λιμάνι κατέκτησε δυο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και οδήγησε τους ερυθρόλευκους στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Επί των ημερών του, μάλιστα, ο Ολυμπιακός νίκησε Γιουβέντους, Ατλέτικο, Μάντσεστερ, Μπενφίκα κι άλλες…

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ο Μίτσελ δεν είναι ο προπονητής που ξεχωρίζει για το κοουτσάρισμά του. Και μετά τον Ολυμπιακό δεν στέριωσε πουθενά.

Διαθέτει, όμως, προσωπικότητα. Όχι σαν τεχνικός, αλλά σαν ποδοσφαιράνθρωπος. Υπήρξε σταρ στη Ρεάλ και έτσι αισθάνεται.

Το τελευταίο που θα τον απασχολεί είναι το πώς θα κουμαντάρει τον Μαρσέλο και τον Χάμες. Το θεωρεί παιχνιδάκι.

Γενικά είναι μετρ στη ψυχολογία. Έχει τον τρόπο να φτιάχνει τους παίκτες του και αυτό καλείται να κάνει και τώρα. Να σηκώσει τον Ολυμπιακό πρώτα ψυχολογικά.

Ένα καλό αποτέλεσμα χρειάζεται για να πάρει η ομάδα τα πάνω της.

Το ρόστερ είναι πλουσιότατο, ποιοτικό και είναι θέμα του Ισπανού το πώς Θα διαχειριστεί πρόσωπα και καταστάσεις.

Ο Μίτσελ είναι επιθετικός προπονητής και η φιλοσοφία του ταιριάζει με αυτή του Ολυμπιακού και του κόσμου του. Ξέρει, δε, πολύ καλά ότι δεν θα έχει πίστωση χρόνου και θα κολυμπήσει κατευθείαν στα βαθιά και χωρίς σωσίβιο…