Το καλύτερο ξεκίνημα μετά το 2018 έχει κάνει ο Παναθηναϊκός στο φετινό πρωτάθλημα. Με το 3 στα 3 σε βάρος Ιωνικού, ΟΦΗ και χθες του Λεβαδειακού.

Και τώρα περιμένει την ΑΕΚ με ανεβασμένη την ψυχολογία.

Χθες, όμως, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν μου άρεσε. Κι αυτό το παιχνίδι πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς για τον Σέρβο και τους παίκτες του.

Ανεξάρτητα αν το Τριφύλλι είχε θέματα με απουσίες βασικών του παικτών δεν γίνεται να κάνει πρωταθλητισμό και να παίζει με τη φωτιά.

Ναι μεν ο Λεβαδειακός δεν απείλησε με εξαίρεση μια φάση στο πρώτο ημίχρονο που εξουδετέρωσε ο Μπρινιόλι, όμως στο ποδόσφαιρο μια ομάδα μπορεί να σκοράρει  από το πουθενά.

Ποτέ δεν κλειδώνει ένα αποτέλεσμα με διαφορά ενός γκολ. Κι ειδικά όταν το ματς είναι 1-0 από τα αποδυτήρια.

Ο χθεσινός Παναθηναϊκός είχε πολλά προβλήματα στο δημιουργικό κομμάτι.

Και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο τα χρειάστηκε από τον Λεβαδειακό ο οποίος ήταν πιο φρέσκος, πίεσε, έτρεξε πιο πολύ.

Κάπως ισορρόπησαν οι πράσινοι με την είσοδο του Πέρεθ, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Ούτε μπορείς  συνέχεια να βασίζεσαι στον πολύ δραστήριο Παλάσιος που έχει την ικανότητα να φτιάχνει φάσεις και μόνος του.

Επίσης κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι αρκετοί παίκτες των πράσινων φάνηκαν να κουράστηκαν εύκολα.

Ενδεχομένως αυτή η κούραση να ήταν και πνευματική. Το γρήγορο γκολ «χάλασε» το μυαλό κάποιων παικτών, ενώ ο καινούργιος ρόλος που είχε ο Αϊτόρ μπέρδεψε την ομάδα.

Ο Βέρμπιτς δεν στηρίχθηκε από τον Γκάνεα (αισθητή η απουσία του Χουάνκαρ) και το παιχνίδι του Παναθηναϊκού… έγερνε από δεξιά.

Δεν υπήρχε ισορροπία στην ομάδα κι από ένα σημείο και μετά οι γηπεδούχοι έπαιζαν αργό και προβλέψιμο ποδόσφαιρο.

Γενικά ήταν μια μετριότατη εμφάνιση από την οποία ο Παναθηναϊκός σαφώς κρατά το τρίποντο.

Το πρωτάθλημα, όμως, είναι ένας μαραθώνιος κι από τη στιγμή που ο πήχης είναι πια ψηλά το Τριφύλλι είναι υποχρεωμένο να ανεβάσει αισθητά τα στάνταρ της απόδοσής του.