Δεν είναι λίγοι οι ακροατές που στην καθημερινή μου εκπομπή στον Real Fm μου ζητούν να αναφέρομαι πιο συχνά σε αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου. Αν και προσωπικά πάντα το κάνω, ειδικά για μεγάλες διεθνείς επιτυχίες, έχουν δίκιο.

Οι αθλητικοί συντάκτες έχουμε απομονώσει την πλειοψηφία των σπορ που μας κάνουν εθνικά υπερήφανους κι έχουμε ρίξει το βάρος στο ποδόσφαιρο που ενδιαφέρει τον περισσότερο κόσμο. Κακώς, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και, μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει…

Αυτό, πάντως, που πρέπει να καταγραφεί και να αναδειχθεί είναι ότι το τελευταίο δίμηνο η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη σε πολλά αθλήματα. Μόλις αυτή την εβδομάδα πανηγυρίσαμε χρυσά, ασημένια και αργυρά μετάλλια στον στίβο και την κολύμβηση και είχαν προηγηθεί ανάλογες διακρίσεις σε κωπηλασία, ιστιοπλοΐα, σκοποβολή, ενόργανη γυμναστική, πάλη κι άλλα.

Μιλάμε για επιτυχίες σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Και μην ξεχνάμε το πόλο που τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο με τον Ολυμπιακό η Ελλάδα είναι πανίσχυρη σε άνδρες και σε γυναίκες. Η, το  τένις που λόγω Τσιτσιπά και Σάκκαρη παρουσιάζει πολύ μεγάλη ανάπτυξη στην Ελλάδα.

Κι ασφαλώς το μπάσκετ το οποίο διαχρονικά βρίσκεται στην κορυφή με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και τώρα η εθνική ομάδα έχει ξαναπάρει τα πάνω της με τη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο και ελπίζουμε σε ένα μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Σεπτεμβρίου.

Είμαστε μια χώρα 11 εκατομμυρίων περίπου με εξωτερικό χρέος που ξεπερνά τα 380 δισ. κι όμως ο αθλητισμός μας είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Και φανταστείτε που θα ήταν αν είχαμε τις απαραίτητες οικονομικές δυνατότητες.

Όλα αυτά που βλέπουμε κυρίως στα ατομικά αθλήματα είναι προϊόν προσωπικής και πολύ σκληρής δουλειάς των αθλητών μας  με τους προπονητές τους. Οι ομοσπονδίες και τα σωματεία τους αδυνατούν να συνεισφέρουν αυτά που θα ήθελαν. Οι καλύτεροι χορηγοί είναι οι πατεράδες και οι μανάδες που στηρίζουν τα παιδιά τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις με θυσίες και οικονομική υπέρβαση.

Ξέρετε πόσα ταλέντα έχουν χαθεί στην πορεία λόγω της αδυναμίας των γονιών να προσφέρουν στα παιδιά αυτά που θα ήθελαν και θα έπρεπε; Επειδή, λοιπόν, οι αθλητικές αρχές είναι μόνο παχιά λόγια και το βάρος πέφτει στο κάθε σπίτι, άλλοι γονείς αντέχουν, άλλοι όχι. Κι όμως το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Κι ας χτίζουμε πάνω στην άμμο.

Με τέτοιες ικανότητες των παιδιών μας θα έπρεπε να το δούμε τελείως διαφορετικά. Να οργανωθούμε και να θέσουμε όρους και κριτήρια, να δουλέψουμε καθαρά σε επιστημονική βάση, να εφαρμόσουμε ένα στρατηγικό σχεδιασμό τέτοιο που να βοηθήσει αποτελεσματικά στην ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού. Κάποια βήματα έχουν γίνει, αλλά είμαστε πολύ πίσω. Χρειάζεται άλλη φιλοσοφία.

Εμείς δίνουμε σημασία στις φωτογραφίες και τις ψεύτικες δηλώσεις στα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τα πολιτικά γραφεία. Στην ουσία δεν κουνιέται φύλλο. Στο κάτω κάτω αν ένας τομέας που μας κάνει όλους να χαμογελάμε και να αισθανόμαστε υπερήφανοι είναι ο αθλητισμός. Δεν αξίζει διαφορετικής μεταχείρισης απ’ όλους μας και πρώτα από εμάς τους δημοσιογράφους μπας κι αρχίσει κάτι να κινείται;

Σας παραπέμπω διαχρονικά στις δηλώσεις των πρωταθλητών μας για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος. Και λίγα λένε τα παιδιά. Ό, τι έχουν καταφέρει το έχουν πετύχει μόνα τους. Πανηγυρίζουν με την ελληνική σημαία και η πατρίδα τους θυμάται μόνο στην απονομή των μεταλλίων τους…