Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τον χθεσινό τρίτο τελικό στο μπάσκετ. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Κέρδισε ο καλύτερος.

Ο Ολυμπιακός πήρε πανάξια τον τίτλο μετά από έξι χρόνια και το νταμπλ μετά από 25 χρόνια.

Κι αν υπολογίσουμε και το φινάλε στην Ευρωλίγκα μιλάμε για μια μαγική σεζόν.

Ποιος να το περίμενε; Ίσως ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες του Ολυμπιακού να μην πίστευαν ότι θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τον τελικό. Διότι πραγματικά θα μπορούσαν. Στις λεπτομέρειες έχασαν από την Εφες.

Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο του Ολυμπιακού είναι ότι βλέπει μια ομάδα που δεν κοροϊδεύει κανέναν. Δουλεύει σκληρά και μέσα στο γήπεδο βγάζει όλο της το είναι.

Κι αυτό οφείλεται στην οργάνωση του κλαμπ και στο ομαδικό πνεύμα. Το μότο τους είναι ένας για όλους και όλοι για έναν. Και το ζήσαμε στο αντίο του Πρίντεζη.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα που δεν έχει αντίπαλο. Σαφώς και υπάρχουν αδυναμίες. Είναι, όμως, ισορροπημένος, σοβαρός, αποτελεσματικός.

Ο κάθε παίκτης ξέρει τι θα κάνει στο παρκέ. Υπάρχει χημεία μεταξύ τους.

Κι ο Μπαρτζώκας είναι πολύ πιο ώριμος. Και στις τακτικές του και στις επιλογές σε πρόσωπα και στον τρόπο σκέψης. Βλέπει μακριά και πλέον κοουτσάρει πιο υπεύθυνα.

Μιλάμε για μια ομάδα που ήδη είναι έτοιμη και για τη νέα σεζόν. Δυο, τρεις προσθήκες θέλει για να γίνει ακόμα πιο δυνατή και να επαναλάβει τη φετινή θριαμβευτική χρονιά.

Γιατί όχι και να μην φτάσει στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Κανέναν δεν φοβάται και καλά κάνει.

Όσο για τον Πρίντεζη ένα έχω να πω. Μακάρι όλοι οι αθλητές να τελειώνουν με αυτόν τον τρόπο την καριέρα τους.

Η λέξη αποθέωση απ’ όλους είναι πολύ μικρή μπροστά σε αυτά που έχει προσφέρει στον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ. Ο Θεός να τον έχει καλά.