Ο Λιούις Χάμιλτον χρειάστηκε να βγει υποβασταζόμενος από το κόκπιτ της Mercedes W13 μετά το GP του Αζερμπαϊτζάν, στο οποίο ένιωθε αφόρητους πόνους στη μέση του πριν καν τους μισούς από τους 51 γύρους του αγώνα του Μπακού. Και τώρα αποκάλυψε ότι πολλές φορές χρειάστηκε να σηκώσει το γκάζι για να μην καταλήξει στον τοίχο με 300 km/h.

“Υπήρξαν πολλές φορές που δεν ήξερα αν θα κατάφερνα (να στρίψω)”, είπε ο 37χρονος, που υποβάλλεται σε ειδική κρυοθεραπεία της μέσης του για να καταφέρει να αγωνιστεί το προσεχές Σαββατοκύριακο στο GP Καναδά. “Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να κρατήσω το αυτοκίνητο στην πίστα διότι, δεν ξέρω αν το είδατε, παραλίγο να χάσω τον έλεγχο στα πολύ γρήγορα σημεία της πίστας αρκετές φορές. Οπότε, η πάλη με το αυτοκίνητο ήταν έντονη.

Και μετά, στους τελευταίους 10 γύρους, χρειάστηκε να λέω στον εαυτό μου “μπορείς να τα καταφέρεις, το έχεις υπό έλεγχο, απλώς άντεξέ το”. Όλο το πράγμα αναπηδούσε τόσο πολύ. Υπήρξαν τόσες φορές που όδευα προς τον τοίχο, κι αυτή ήταν μια ανησυχία – να χτυπήσεις στον τοίχο με 300 km/h. Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε ποτέ στο παρελθόν να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Ήταν ο δυσκολότερος αγώνας που έχω κάνει ποτέ”.

Ο Χάμιλτον αποκάλυψε και το λόγο για τον οποίο δεν είχε ανάλογης έντασης προβλήματα ο έτερος οδηγός της Mercedes, Τζορτζ Ράσελ: “Ο Τζορτζ δεν είχε τόσο έντονα προβλήματα αναπηδήσεων, όσο εγώ, διότι είχα ένα πειραματικό εξάρτημα στο αυτοκίνητό μου και διαφορετική πίσω ανάρτηση. Που, εντέλει, ήταν λανθασμένα. Κι επιπλέον, ο Τζορτζ δεν έχει προβλήματα με τη μέση του, γιατί η μέση του είναι 10 χρόνια νεότερη από τη δική μου!”.

Ευθείες βολές του Χόρνερ

Παρά τα λόγια του Χάμιλτον, όμως, ο διευθυντής της RBR Κρίστιαν Χόρνερ θεωρεί πως όσα λένε σχεδόν όλοι οι οδηγοί για τις επιπτώσεις του porpoising των μονοθεσίων είναι εν μέρει κατασκευασμένα, και ότι οι πιλότοι ωθούνται από τις ομάδες τους να κάνουν τόσο έντονα παράπονα για τις αναπηδήσεις – με σκοπό να πετύχουν την υπέρ τους τροποποίηση των κανονισμών, όπως λέει.

“Το πιο εύκολο είναι να ανεβάσεις το ύψος του αυτοκινήτου. Κάθε ομάδα έχει την επιλογή να το κάνει αυτό”, είπε ο Βρετανός. “Έχεις την επιλογή του ύψους του αυτοκινήτου από το έδαφος, και δεν πρέπει ποτέ να βγάζεις ένα αυτοκίνητο που δεν είναι ασφαλές. Νομίζω ότι αυτό είναι θέμα των τεχνικών, διότι ορισμένα αυτοκίνητα έχουν προβλήματα και άλλες ομάδες έχουν ελάχιστα. Θα είναι άδικο να τιμωρηθούν οι ομάδες που έχουν κάνει αξιοπρεπή δουλειά, εις βάρος εκείνων που μάλλον έχουν χάσει το στόχο”.

Τι θα έκανε, όμως, ο ίδιος ο Χόρνερ αν η RB18 παρουσίαζε έντονες αναπηδήσεις; “Θα τους έλεγα (στους οδηγούς) να γκρινιάξουν όσο πιο πολύ μπορούν στη ραδιοεπικοινωνία και να το κάνουν μεγάλο θέμα. Είναι μέρος του παιχνιδιού”.

Σε ερώτηση αν εννοεί ότι οι ομάδες σκηνοθετούν την έκταση που έχει πάρει το θέμα των αναπηδήσεων, είπε “φυσικά και ναι. Μπορείς να το δεις ότι είναι κάτι άβολο. Υπάρχουν λύσεις, αλλά είναι εις βάρος της απόδοσης του αυτοκινήτου. Οπότε το πιο εύκολο πράγμα είναι να παραπονεθείς για αυτό από την άποψη της ασφάλειας. Αν ήταν γνήσιο θέμα ασφάλειας για όλες τις ομάδες θα έπρεπε να το κοιτάξουμε, αλλά αν αφορά μεμονωμένες πρέπει να το αντιμετωπίσουν εκείνες”.

Οι απόψεις άλλων οδηγών

Πάντως, μετά τον αγώνα του Μπακού πολλοί ήταν οι οδηγοί που μίλησαν για την οδυνηρή εμπειρία των αναπηδήσεων στην έτσι κι αλλιώς κατσαρή -σε ορισμένα σημεία- άσφαλτο των δρόμων της αζέρικης πρωτεύουσας, και κυρίως στην τεράστια ευθεία 2,2 χιλιομέτρων του σιορκουί.

Ακόμα και ο Ντάνιελ Ρικιάρντο, με μια McLaren αρκετά ομαλή στις αναπηδήσεις, είπε ότι στο Μπακού “ειλικρινά ένιωσα να τραντάζομαι”, ενώ ο Πιέρ Γκασλί της Alpha Tauri δήλωσε ότι οι αναπηδήσεις επιβαρύνουν την υγεία των οδηγών, που “κινδυνεύουμε να περπατάμε με μπαστούνι από τα 30 μας”. Τις ίδιες απόψεις είχε εκφράσει και πριν λίγες εβδομάδες ο Κάρλος Σάινθ.

“Δεν είναι κάτι υγιές, αυτό είναι σίγουρο”, τόνισε ο Γκασλί. “Περνάω από φυσικοθεραπεία πριν και μετά από κάθε περίοδο δοκιμών ή αγώνα, μόνο και μόνο επειδή οι δίσκοι της σπονδυλικής μου στήλης υποφέρουν. Κυριολεκτικά, δεν έχεις ανάρτηση, και κάθε χτύπημα σε βρίσκει στην σπονδυλική στήλη.

Το αυτοκίνητο τρέμει σαν τρελό και πολλές φορές δεν μπορείς καν να δεις τίποτα στους καθρέπτες. Άλλες φορές το αυτοκίνητο κάνει κινήσεις μόνο του, επειδή τρέμει το τιμόνι. Σε αυτές τις ταχύτητες δεν είναι εύκολο.

Η ομάδα με ρωτάει για να κάνουμε συμβιβασμούς στο στήσιμο, κι εγώ κάνω συμβιβασμούς στην υγεία μου για να έχουμε την ταχύτητα. Και πάντα θα τους κάνω γιατί είμαι οδηγός και πάντα θέλω το ταχύτερο αυτοκίνητο που μπορώ να έχω.

»Όμως, δεν νομίζω ότι η FIA πρέπει να μας βάλει σε μία γωνία όπου πρέπει να διαλέξουμε αν θα έχουμε την ταχύτητα ή την υγεία μας. Αυτό δεν είναι μπορεί να συνεχιστεί. Οπότε μιλώντας στη συνάντηση των οδηγών ζήτησα να γίνει προσπάθεια να βρεθούν λύσεις ώστε να μην καταλήξουμε να περπατάμε με μπαστούνι στα 30 μας”, κατέληξε ο Γάλλος.