Σπάνια γράφω για το μπάσκετ και το κάνω σήμερα γιατί πραγματικά κάποιοι έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν. Με τα όσα γράφουν και λένε για τον Μπαρτζώκα.

Για τις επιλογές του στο δεύτερο ημίχρονο και ιδιαίτερα προς  το τέλος . Περισσότερο, βέβαια, για τη φάση του τελευταίου καλαθιού τον έχουν περάσει από πριονοκορδέλα.

Το τελευταίο που με απασχολεί είναι να υπερασπιστώ τον προπονητή του Ολυμπιακού.

Είναι, όμως, άδικο για τον καθένα να κρίνεται η συνολική προσπάθειά του από ένα σουτ. Διότι τώρα οι… ειδικοί υποστηρίζουν ότι αν γινόταν φάουλ στον Μίσιτς ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά δεν ξέρω τι θα έλεγαν αν δεν είχε μπει το καλάθι και στην παράταση ο Ολυμπιακός κέρδιζε.

Είναι γνωστό το μότο μου. Ο αθλητισμός είναι στιγμές. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

 Το χθεσινό  ματς κρίθηκε σε ένα σουτ.  Και σκόραρε ένας σούπερ παίκτης. Όλα τ΄ άλλα είναι αμπελοφιλοσοφίες.

 Και στο κάτω κάτω υπήρξαν παίκτες του Ολυμπιακού που υστέρησαν. Αλλά όλα φορτώνονται στον Μπαρτζώκα.

Δεν είναι έτσι. Ο Ελληνας προπονητής δημιούργησε αυτή την εξαιρετική ομάδα.

Ποιος πίστευε ότι ο Ολυμπιακός θα φτάσει στο φάιναλ φορ; Κι όμως τα κατάφερε. Γιατί έγινε οργανωμένη και σκληρη δουλειά. Απ’ όλους.

 Και γ’ι αυτό ο κόσμος χειροκρότησε θερμά την ομάδα. Διότι αναγνωρίζει. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό στον αθλητισμό.