Διαφωνώ κάθετα με την αντιρωσική υστερία στον αθλητισμό. Όπως φυσικά και στον πολιτισμό.

Τι δουλειά έχουν οι αθλητές, οι αθλήτριες, οι ομάδες ποδοσφαίρου, μπάσκετ κι άλλων σπορ της Ρωσίας με την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία;

Ο αθλητισμός είναι πάνω από τους πολέμους και τους πολιτικούς.

Για εμένα η τεράστια δύναμη του αθλητισμού θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί τελείως διαφορετικά και με την καλή έννοια, έτσι ώστε – στο μέτρο του δυνατού και του εφικτού – να σταματήσει αυτή η φρίκη που βιώνει η Ουκρανία.

 Κι όχι η ΔΟΕ, η ΦΙΦΑ, η ΟΥΕΦΑ, η Ευρωλίγκα και όλες οι διεθνείς ομοσπονδίες και λίγκες να αποκλείουν τους Ρώσους από τους πάντες και τα πάντα. Αυτό είναι αντίθετο στο πνεύμα και το μεγαλείο του αθλητισμού.

Κι έχω την εξής απλή ερώτηση που εκτιμώ ότι εκφράζει πολύ κόσμο. Γιατί δεν ισχύει το ίδιο για τον επαγγελματικό και ερασιτεχνικό αθλητισμό της Τουρκίας που κατέχει παράνομα το βόρειο τμήμα της Κύπρου;

Σε αυτή την περίπτωση, μάλιστα, ένας και δύο και πολλοί λόγοι παραπάνω, διότι η Κύπρος είναι και ανήκει στην Ευρώπη.

Γιατί, λοιπόν, τα… μεγάλα κεφάλια του αθλητισμού συντάσσονται με το διεθνές πολιτικό περιβάλλον σε βάρος της Ρωσίας και δεν πράττουν το ίδιο για την Τουρκία; Γιατί οι ομάδες τους παίζουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις;

Θα μου πείτε πώς να το κάνουν αφού οι πάντες χαϊδεύουν τους Τούρκους; Σωστό.

Αλλά δεν γίνεται να κάνεις τα στραβά μάτια εκεί που θέλεις κι εκεί που δεν θέλεις η, δεν συμφέρει η, σε χρησιμοποιούν να δείχνεις το σκληρό σου πρόσωπο που στο κάτω κάτω είναι κόντρα με την ιδεολογία σου.

Η, εφαρμόζεις τις ίδιες αποφάσεις για όλους η, κάθεσαι στα αυγά σου.

Έτσι κι αλλιώς λίγος ήσουν και λίγος θα παραμείνεις. Και τώρα πολύ φανερά εκτεθειμένος.