Ο καθένας καταλαβαίνει ότι στον Ολυμπιακό επικρατεί απογοήτευση για τον αποκλεισμό από την Ευρώπη και την εικόνα της ομάδας στο ματς με την Αταλάντα.

Για εμένα η ευθύνη είναι συνολική,  όμως θέλω να σταθώ στον Πέδρο Μαρτίνς.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση  είναι ότι επέμεινε να παίξει με τριάδα στην άμυνα, αν και γνώριζε ότι η Αταλάντα δεν θα κατέβει με κλασικό φορ λόγω  απουσιών. Του Ζαπάτα και του Μουριέλ.

Ο Γκασπερίνι αναγκάστηκε να βάλει μπροστά τον Πάσαλιτς.

Για ποιο λόγο, λοιπόν, ο Πορτογάλος χαράμισε τρία ψηλά στόπερ; Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αμύνεσαι με πολλά άτομα, αλλά καλύπτεις χώρο. Οι αποστάσεις  να είναι μικρές και ενισχύεις το κέντρο σου.

Ο Ολυμπιακός καλά έκανε και δεν έπαιξε φουλ επιθετικά, αλλά χωρίς παίκτη να μοιράσει το παιχνίδι υποχρεώθηκε να είναι πολύ πίσω. Ήταν παθητικός. Χωρίς νεύρο και κυρίως πίστη.

Λες και περίμενε μοιρολατρικά τον αποκλεισμό. Καμιά σχέση με την ομάδα που έχει λυγίσει στο Καραϊσκάκη τόσα και τόσα μεγαθήρια.

Και η Αταλάντα δεν είναι ούτε καν μέσα στα πέντε πρώτα μεγάλα ονόματα της Ιταλίας. Κι όμως έμοιαζε υπερομάδα μπροστά στον κακό Ολυμπιακό της περασμένης Πέμπτης. Ωραία ομάδα, αλλά μέχρι εκεί. Έχει τις αδυναμίες της.

Η άποψή μου, λοιπόν, είναι ότι ο Μαρτίνς σχεδίασε λάθος την ομάδα του και, βέβαια, οι παίκτες δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.

Ήταν πολύ λίγοι απέναντι στους αντιπάλους τους. Αγωνίστηκαν λες και αυτοί είχαν κερδίσει στο Μπέργκαμο. Κατώτεροι των περιστάσεων.

Ο δε Ονιεκουρού παίζει γιατί μαρκάρει. Επιθετικά δεν υπάρχει.

Κι αναρωτιέμαι: Ο Ολυμπιακός δαπάνησε 4, 5 εκατ.  ευρώ για να χρησιμοποιεί έναν ακραίο επειδή γυρίζει στην άμυνα; Πλάκα κάνουμε τώρα;

Ο Μαρτίνς δεν καταλαβαίνει ότι έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα;