Πρώτα πρώτα ένα μεγάλο μπράβο στον Παναιτωλικό που μετά την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό νίκησε και τον Παναθηναϊκό.

Αν μη τι άλλο η ομάδα του Αγρινίου κάνει βήματα προς τα μπρος κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για το πρωτάθλημά μας συνολικά.

Δυνατές ομάδες από την περιφέρεια θέλουμε.

Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό έχει καταντήσει να είναι η χαρά του κάθε γηπεδούχου. Τις 10 ήττες έφτασε η ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Ντροπή.

Υποτίθεται ότι τα πράγματα φτιάχνουν, αλλά εγώ βλέπω το Τριφύλλι να μένει πίσω.

Δέχθηκε γκολ και δεν έκανε ούτε μια φάση της προκοπής για να απειλήσει με ισοφάριση. Δεν μπορούσε να κάνει. Μόνο το πέναλτι είχε.

Ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο ο Καρλίτος είχε μια εξαιρετική ατομική προσπάθεια και η φάση του γκολ του Σάρλια που σωστά ακυρώθηκε. Τίποτε άλλο.

Αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός επιθετικά. Ανύπαρκτος.

Τότε, πως λένε και γράφουν ότι οι πράσινοι βρίσκονται  κοντά στην επιστροφή στην κανονικότητα; Πού τη βλέπουν; Πλάκα κάνουν;

Εδώ ο Παναθηναϊκός ακόμα δεν έχει εξασφαλίσει τα πλέι οφ.

Είναι μια ομάδα έδρας. Μακριά από τη Λεωφόρο χάνει τα αυγά και τα πασχάλια.

Και το χειρότερο είναι ότι παρά τις αλλαγές του Γιοβάνοβιτς η ομάδα του δεν αλλάζει προς το καλύτερο.

Παίζει ανούσια. Κυκλοφορεί τη μπάλα και δεν έχει ιδέες να βρει τους κατάλληλους χώρους για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να σκοράρει.

Μιλάμε για έναν προβλέψιμο Παναθηναϊκό που αντιμετωπίζεται εύκολα από τους αντιπάλους του.

Αν βρεθεί πίσω στο σκορ αδυνατεί να αντιδράσει. Και είναι εύλογο το ερώτημα του κόσμου τι σόι δουλειά γίνεται στο Κορωπί.

Είναι φως φανάρι ότι η ομάδα δεν ξέρει να λειτουργεί σωστά ως σύνολο και υστερεί σε ατομικό παιχνίδι.

Ο Παλάσιος έδειξε μια ζωηράδα, αλλά και πάλι το Τριφύλλι ήταν ανίκανο να βάλει δύσκολα στους Αγρινιώτες.

Και το ίδιο ισχύει για τον Αϊτόρ και τον Χουάνκαρ από αριστερά.

Τι να την κάνεις την κατοχή όταν ουσιαστικά είσαι μακριά από την περιοχή του αντιπάλου;

Ο Γιοβάνοβιτς είναι εκτεθειμένος. Αυτή η ομάδα δεν έχει ουδεμία σχέση με τη λέξη Παναθηναϊκός.