Αν απομονώσουμε τη φάση του γκολ το παιχνίδι της Νεάπολης δεν ήταν καλό. Και το πιο δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν η ισοπαλία.

Από τη μια είδαμε έναν Παναθηναϊκό να προσπαθεί για το γκολ προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου και από την άλλη έναν Ιωνικό δυνατό, αλλά ακίνδυνο.

Για το Τριφύλλι αυτό το διπλό ήταν πολύ σημαντικό. Και για τους βαθμούς και για να ανέβει η ψυχολογία του, διότι μακριά από τη Λεωφόρο δεν τα πάει καλά. Είχε ανάγκη αυτό το τρίποντο.

Σαν εικόνα, όμως, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν δημιουργικός κι αυτό οφείλεται στην πολύ καλή οργάνωση που είχαν οι γηπεδούχοι.

Αν εξαιρέσουμε το υπέροχο σε δημιουργία και εκτέλεση γκολ του Αϊτόρ, ένα σουτ του Βιγιαφάνιες και μια ευκαιρία με τον Βιτάλ που δεν κατέληξε σε τελική, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν μπόρεσε να απειλήσει την εστία του Χουτεσιώτη.

Κι ασφαλώς αυτό είναι θέμα για τον Σέρβο τεχνικό. Η ομάδα δείχνει να έχει πρόβλημα απέναντι σε άμυνες που παίζουν κλειστά και είναι πολυπρόσωπες. Φαίνεται να μην υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στην τακτική.

Ο Ιωνικός απόψε κατέβηκε με τριάδα στα στόπερ και έτρεξε πολύ στον χώρο του κέντρου.

Στο δεύτερο ημίχρονο οι πράσινοι έκαναν διαχείριση του ματς. Έπαιξαν πολύ με τον χρόνο και ήταν φανερός ο πρωταρχικός τους στόχος να μην δεχθούν τέρμα. Ήταν ρίσκο.

Σε τέτοιες περιπτώσεις τουλάχιστον κυκλοφορείς τη μπάλα. Ούτε αυτό έκανε σωστά ο Παναθηναϊκός.

Η ομάδα του Σπανού είχε τη μπάλα περισσότερη ώρα στα πόδια της, πίεσε, αλλά υστέρησε σε ποιότητα.

Είχε τη στιγμή της με ένα δοκάρι, αλλά απέτυχε να βάλει πολύ δύσκολα στον Παναθηναϊκό.

Αμυντικά οι πράσινοι στάθηκαν πολύ καλά. Είχαν καλή συνεργασία και κάλυψαν χώρους. Δεν άρεσαν στο επιθετικό κομμάτι.

Στο ποδόσφαιρο, όμως, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα και απόψε το Τριφύλλι πήρε αυτό που ήθελε.