Πολύς θόρυβος για το τίποτα στη Λεωφόρο. Όλα μηδέν από τα δυο μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ήταν ένα ντέρμπι τακτικής, έντασης, πολλών φάουλ και λαθών. Μέχρι εκεί.

Οι 1000 «τυχεροί» και όσοι το παρακολούθησαν από την τηλεόραση απογοητεύτηκαν από το κακό θέαμα.

Σε ολόκληρο παιχνίδι δεν είδαμε μια φάση της προκοπής. Επιθετικά και οι δυο είχαν τα χάλια τους. Δεν βλέπονταν.

Ο Παναθηναϊκός φάνηκε να θέλει πιο πολύ τη νίκη, αλλά δεν είχε λύσεις στην πολυπρόσωπη και καλοστημένη άμυνα του Ολυμπιακού με τους τρεις σέντερ μπακ.

Ο δε Ολυμπιακός είχε σαν βασικό στόχο να μείνει αήττητος.

Ήξερε και την ήττα της ΑΕΚ από τον Παναιτωλικό, οπότε κάθε άλλο παρά καιγόταν να βγει μπροστά και να πιέσει για το γκολ.

Βασικά ατού του, όπως ο Μασούρας, ο Τικίνιο, ο Ελ Αραμπί, ο Βαλμπουενά, ήταν αλλού κι αλλού. Το ίδιο και ο Μακέντα.

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα του βαθμολογικού κινήτρου, αυτός ο αγώνας ήταν ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. 

Ποιος Παναθηναϊκός και ποιος Ολυμπιακός… Ήταν ένα από τα χειρότερα ντέρμπι όλων των εποχών. Πραγματικά κρίμα…

Από το ξεκίνημα του αγώνα και οι δυο προπονητές έδωσαν μεγάλη σημασία στη μάχη του κέντρου.

Ο Παναθηναϊκός με 4-3-3 αλλά πολύ κοντά τις γραμμές του και ο Ολυμπιακός με τριάδα στα σέντερ μπακ που όταν η ομάδα αμυνόταν γινόταν περισσότερο 5-4-1 (μόνος του μπροστά ο Τικίνιο).

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η μία ομάδα να εξουδετερώσει την άλλη και να δούμε ένα παιχνίδι τακτικής.

Ο Παναθηναϊκός είχε μια κεφαλιά του Μακέντα και ένα  κακό σουτ του Μαουρίτσιο και ο Ολυμπιακός ένα άστοχο σουτ του Λόπες, ο οποίος έκλεψε τη μπάλα από τον επιπόλαιο Βιγιαφάνιες.

Βέβαια, η ομάδα που έδειξε διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο, να κυκλοφορήσει τη μπάλα και να μεταφέρει το παιχνίδι στην περιοχή του αντιπάλου ήταν το Τριφύλλι.

Ο Ολυμπιακός, όμως, ήταν πολύ καλά τοποθετημένος και οι πράσινοι δεν βρήκαν χώρους.

Ήταν φανερό ότι οι ερυθρόλευκοι πρώτα είχαν σαν στόχο να κρατήσουν το μηδέν στην άμυνα και μετά να βγουν στην επίθεση.

Μία από τα ίδια και στην επανάληψη παρά τις αλλαγές των δυο προπονητών.

Με την είσοδο του Ελ Αραμπί στη θέση του Λόπες υποτίθεται ότι ο Ολυμπιακός ήθελε να ανέβει περισσότερο στο γήπεδο, όμως το μυαλό του ήταν στο αμυντικό κομμάτι.

Στο μεγαλύτερο διάστημα του δευτέρου ημιχρόνου ο Παναθηναϊκός είχε την εδαφική υπεροχή, κυκλοφόρησε πιο γρήγορα τη μπάλα, αλλά ήταν ακίνδυνος.

Σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να γίνει απειλητικός για την εστία του Βατσλίκ.

Ναι μεν φέτος η ομάδα του Γιοβάνοβιτς στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος στάθηκε όρθια απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό της, αλλά θέλει σκληρή δουλειά κι ενίσχυση επιπέδου Παναθηναϊκού.

Δεν μπορείς να είσαι ικανοποιημένος επειδή δεν χάνεις από αυτόν τον άθλιο Ολυμπιακό.

Κι εσύ σαν Ολυμπιακός είσαι υποχρεωμένος να δείχνεις στο γήπεδο την ανωτερότητά σου σε ποιότητα κι όχι να παίζεις κλωτσοσκούφι…