Την περασμένη εβδομάδα είχα τοποθετηθεί για την υπόθεση Τζόκοβιτς λέγοντας ότι το πρόβλημα ξεκινά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Αυστραλίας που του χορήγησε βίζα να ταξιδέψει στην Μελβούρνη.

Πρώτα έπρεπε να γίνει λεπτομερέστατος έλεγχος για όλα τα απαραίτητα έγγραφα και μετά να του επιτραπεί η είσοδος σε έδαφος της χώρας.

Γι’ αυτό και ο δικαστής τον δικαίωσε.  Επειδή είχε πράξει τα αυτονόητα. Ό,τι του ζήτησαν οι διοργανωτές του τουρνουά.

Από εκεί και πέρα, όμως, ο Σέρβος είναι εκτεθειμένος μετά την παραδοχή του ότι κυκλοφόρησε στο Βελιγράδι γνωρίζοντας ότι έχει κορονοϊό.

Δεν έχει καμιά σημασία αν πήγε να δώσει συνέντευξη, να μιλήσει σε παιδιά η, να ψωνίσει και πάει να κάνει ό,τι θέλει.

Αυτό που μετράει είναι ότι φάνηκε ασυνείδητος. Ό,τι χειρότερο για έναν άνθρωπο.

Δέχομαι ο άλλος να μην εμβολιαστεί από φόβο για το άγνωστο, αλλά όχι να ξέρει ότι έχει νοσήσει και κυκλοφορεί δίπλα σε συνανθρώπους του.

Αυτό είναι ασυγχώρητο και ο Τζόκοβιτς θα το βρει μπροστά του…