Αφήνω στην άκρη τα όσα θλιβερά έγιναν στην Τούμπα και ασχολούμαι αποκλειστικά με το αγωνιστικό κομμάτι.

Το ντέρμπι είχε δυο πρόσωπα. Το πρώτο ημίχρονο ήταν του Αρη ο οποίος παρουσιάστηκε πιο δυνατός, κέρδισε τις περισσότερες μονομαχίες και ήταν δημιουργικός.

Η ομάδα του Μάντζιου μέσα από οργανωμένο και ορθολογικό παιχνίδι κατάφερε να επισκεφτεί πολλές φορές την εστία του Πασχαλάκη και εκτός από το γκολ θα μπορούσε να σκοράρει τουλάχιστον άλλη μια φορά.

Και γιατί έγινε αυτό; Διότι ο ΠΑΟΚ παίζει χωρίς 6άρι και τα στόπερ του είναι βαριά. “Περάστε κόσμε”…

Ενώ ο Αρης στο κέντρο είχε Σάσα, Τζένγκο και το πολυεργαλείο Εντιαγέ που έβγαλε την ασίστ στον Μαντσίνι.

Επιθετικά ο ΠΑΟΚ ήταν προβλέψιμος και ακίνδυνος. Είχε το δοκάρι με το φάουλ του Κούρτιτς, αλλά από εκεί και πέρα τίποτε το ιδιαίτερο. Δεν άρεσε η εικόνα του.

Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε. Ο ΠΑΟΚ μπήκε πάρα πολύ δυνατά και ο Αρης έπαιξε φουλ άμυνα. Αυτό ήταν στα μείον του.

Έπρεπε να κυκλοφορήσει τη μπάλα και να απορροφήσει την ασφυκτική πίεση των γηπεδούχων.

Ο Αρης, δηλαδή, επέτρεψε στον αντίπαλό του να τον παίξει σαν τη γάτα με το ποντίκι.

Ο ΠΑΟΚ είχε την μεγάλη ευκαιρία με την κεφαλιά του Κούρτιτς, όμως δεν έβαλε δύσκολα στην άμυνα του Αρη.

Κι αυτό είναι θέμα για τον Λουτσέσκου. Η ομάδα του δεν πήρε τίποτα από τα βαριά χαρτιά της.

Όπως τόνισα και μετά το ματς στην Μπρατισλάβα ο ΠΑΟΚ έχει πρόβλημα στο σκοράρισμα από τα σέντερ φορ του, αλλά σήμερα απέτυχε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να σκοράρει.

Κι αν βάλουμε τις αδυναμίες στην άμυνα και την έλλειψη κλασικού κόφτη, τότε ο καθένας καταλαβαίνει γιατί είναι απόλυτα φυσιολογικό από τον Νοέμβριο να έχει τεθεί εκτός διεκδίκησης τίτλου.

Ό Αρης κρατάει την εξαιρετική εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου κι ασφαλώς το αποτέλεσμα. Έβγαλε αντίδραση μεγάλης ομάδας κι έδειξε χαρακτήρα.

Ήταν το γιατρικό στην ταπεινωτική πεντάρα από τον ΠΑΣ.