Αισθάνομαι δικαιωμένος γι΄αυτά που έγραψα την παραμονή του αγώνα στο Καραϊσκάκη. Πίστευα στη νίκη για δυο λόγους. Πρώτον διότι ο Μαρτίνς και οι παίκτες του έχουν αυτοπεποίθηση και δεύτερον γιατί θεωρώ τη Φενέρ ότι δεν είναι στο επίπεδο του Ολυμπιακού.

Κι αυτό φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Οι Τούρκοι κρύφτηκαν. Έπαιξαν πίσω από τη μπάλα και δεν το έκαναν λόγω τακτικής, αλλά γιατί δεν τους επέτρεψε ο Ολυμπιακός να βγουν μπροστά. Κάτι που έγινε στα πρώτα 45 λεπτά.

Η άποψή μου είναι ότι ο Μαρτίνς επέλεξε να ξεκινήσει με την τακτική του πρώτου αγώνα. Τότε που υπνώτισε τους Τούρκους και τους άλλαξε τα φώτα  στην κόντρα.

Έτσι πήγε να πάρει το ματς και δεν του βγήκε. Γιατί; Διότι ο Μαντί Καμαρά δεν ήταν καλός, ο Εμβιλά είχε θέματα στα ανασταλτικά του καθήκοντα και η Φενέρ έβρισκε τον τ ρόπο να γίνεται απειλητική.

Όταν στην επανάληψη μπήκαν ο Μπουχαλάκης με τον Λόπες ο Ολυμπιακός έγινε κυρίαρχος στο κέντρο, άπλωσε το παιχνίδι του κι έγινε το αφεντικό.  Ήταν Ολυμπιακός.

Ανέβηκαν τα μπακ και οι κεντρικοί αμυντικοί, η ομάδα έβγαλε περισσότερο ένταση, κυκλοφόρησε τη μπάλα και στο τέλος πήρε αυτό που της άξιζε. Όπως και να το κάνουμε ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος απο την ομάδα του Περέιρα.

Ο Μαρτίνς έκανε το αυτονόητο με τις αλλαγές και εδώ θέλω να πω ότι απορώ γιατί επιμένει τόσο πολύ στον Ονιεκουρού.  Ήταν ξανά εκτός αγώνα.  Ενώ ο Λόπες έδειξε πράγματα και εκτιμώ ότι θα πρέπει να πάρει περισσότερες ευκαιρίες.

Επίσης δικαιώνομαι για τον Λαλά. Είχα εκτιμήσει ότι θα έρθει η ώρα και θα δείξει ποιος είναι. Πολύ ωραίο μπακ.

 Γι’ αυτόν που έχω αιφνιδιαστεί ευχάριστα είναι ο Ρέαμπτσιουκ ο οποίος έχει αρχίσει να δίνει πολλά και στο επιθετικό κομμάτι. Παίζει με τρομερό πάθος και αρέσει στην εξέδρα.