Μετά από αυτό που είδαμε χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ εκτιμώ ότι ουδείς έχει όρεξη να διαβάσει κριτική για την εθνική μας ομάδα.

Η διαφορά με τους Ισπανούς είναι χαώδης. Και αν στο πρώτο ματς πήραμε ισοπαλία ήταν κόντρα στη ροή του ματς.

Δεν μας άξιζε αυτός ο βαθμός. Όπως η εθνική δεν δικαιούτο να πάρει κάτι από το χθεσινό παιχνίδι. Κι ας χάσαμε με ένα πέναλτι που σηκώνει συζήτηση.

Το θέμα είναι η επόμενη ημέρα. Όλα δείχνουν ότι ο Φαν Σιπ θα μείνει. Του αναγνωρίζω ότι μάζεψε την ομάδα και το κλίμα ειναι καλό. Φτάνει, όμως, αυτό;

Θα με ρωτήσετε ποιος να έρθει. Σωστό. Αν είναι να γυρίσει ο Σάντος η, να αναλάβει ο Βαλβέρδε, με το καλό να γίνει αυτό. Αλλά αν είναι να πάρουμε έναν άλλο Φαν Σιπ ας μείνει ο Ολλανδός.

Δεν θα με ενοχλήσει να συνεχίσει ο Φαν Σιπ αρκεί να σταματήσει αυτό το παιδομάζωμα και να κατασταλάξει σε έναν βασικό κορμό 7-8 παικτών.

Μόνο έτσι η εθνική θα βρει την ταυτότητά της. Να στηρίζεται σε συγκεκριμένους παίκτες. Να μάθουν καλά ο ένας τον άλλον και η ομάδα να δουλέψει πάνω σε αγωνιστικά καλούπια που τους ταιριάζουν.

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε τι παίζουμε. Κι αυτό έχει να κάνει με τις συνεχείς αλλαγές στην ενδεκάδα, στον τρόπο προσέγγισης  του παιχνιδιού και στην γενική κουλτούρα μας για το ποδόσφαιρο.

Ο Φαν Σιπ έχει την απαιτούμενη προσωπικότητα να εμπνεύσει αυτή την ομάδα; Η εθνική διαθέτει παίκτες με ακτινοβολία; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα.

Όλα τ΄ άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση και γι’ αυτό είμαι απαισιόδοξος. Δεν βλέπω κάτι για να πιαστώ και να γράψω ότι ξημερώνει μια άλλη ημέρα.

Και κάτι τελευταίο. Η πρόκριση για το Κατάρ χάθηκε με τη Γεωργία και το Κόσοβο. Όχι με την Ισπανία και τη Σουηδία.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαλέγουμε αντίπαλο η, να υποτιμούμε θεωρητικά ασθενέστερες ομάδες από τη δική μας. Διότι κι εμείς είμαστε μικρή ομάδα. Είναι τόσο απλό.