Απογοητευτικός ήταν ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη. Και δεν το λέω μόνο για το αποτέλεσμα, αλλά και για την συνολική εικόνα του.

Μία φάση για γκολ έκανε και σκόραρε. Από εκεί και πέρα επιθετικά ήταν πολύ λίγος. Ομάδα της σειράς.

Ουδεμία σχέση με την ομάδα που έχει πετύχει 13 τέρματα μέσα στη Λεωφόρο.

Και ασφαλώς αυτό είναι θέμα για τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του.

Για παράδειγμα, δεν γίνεται να πιέζεις όταν μένεις πίσω στο σκορ. Από την αρχή πρέπει να μπαίνεις δυνατά. Κι όχι να παίζεις παθητικά.

Στο πρώτο ημίχρονο οι πράσινοι έπαιζαν ανούσια στο κέντρο και ήταν τελείως ακίνδυνοι για την εστία του Αστέρα.

Αντίθετα, οι γηπεδούχοι ήταν πιο δραστήριοι, πιο ζωντανοί και έδειξαν τη διάθεση να παίξουν επιθετικά. Και μπράβο τους που κατάφεραν να γυρίσουν γρήγορα το παιχνίδι. Το ήθελαν περισσότερο και νίκησαν σπαθένια.

Ο Γιοβάνοβιτς ανακάτεψε την τράπουλα, αντικατέστησε  την αριστερή πλευρά με τους αρνητικούς Βιτάλ και Χουάνκαρ, ο Παναθηναϊκός κέρδισε μέτρα, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει ούτε τον βαθμό.

Οι τελικές δεν ανησύχησαν τον Αστέρα που αγωνίστηκε πίσω από τη μπάλα και προσπάθησε να βγει στην κόντρα.

Ο Παναθηναϊκός έχει θέμα στα εκτός έδρας ματς. Σε τέσσερα έχει πετύχει μόλις ένα τέρμα και έχει χάσει στα τρία.

Η ομάδα θέλει χρόνο, αλλά αυτό πρέπει να ισχύει και για τις εμφανίσεις της στο γήπεδό της. Διότι μακριά από τη Λεωφόρο το Τριφύλλι είναι άλλη ομάδα.

Και μεταξύ μας μια από τα ίδια σε σχέση με τα τελευταία χρόνια.

Και κάτι τελευταίο. Επιμένω ότι ο Παναθηναϊκός θέλει ενίσχυση στο κέντρο της άμυνας. Ο Πούγγουρας δεν είναι παίκτης για έναν Παναθηναϊκό. Είναι δυνατόν να κάνει τέτοια ενέργεια στο πέναλτι του Μπαράλες; Ούτε στα τοπικά βλέπουμε πια τέτοιες φάσεις.

Στο δε δεύτερο γκολ του Αστέρα καλά φώναζε ο Χατζηγιοβάνης “κάντε, βρε, ένα φάουλ”. Ο Σίτο, που πήρε τη μπάλα από το κακό βολέ του Μπρινιόλι, εξέθεσε τους μισούς παίκτες των πράσινων.

Το πρόβλημα, δηλαδή, είναι συνολικό για  τον Γιοβάνοβιτς. Η ομάδα έχει χτυπητές αδυναμίες που δεν μπορούν να σκεπαστούν στα εντός έδρας παιχνίδια.