Στον αθλητισμό και ειδικά στα ομαδικά σπορ αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και η Ιταλία είναι από τις ομάδες που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια ξέρει να παίρνει αυτό που θέλει.

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι έχει μείνει αήττητη για 33 παιχνίδια! Αυτό τα λέει όλα.

Θα σας πω ψέματα αν γράψω ότι στο χθεσινό ματς μου άρεσε η Ιταλία. Όχι.

Η Ισπανία ήταν καλύτερη. Στα δικά μου μάτια τη θεωρώ ανώτερη ομάδα. Διαθέτει μεγαλύτερη ποιότητα.

Κι αυτό δεν το λέω μόνο για το επιθετικό της πνεύμα και για την κατοχή της μπάλας. Έχει το δικό της στιλ που σε ορισμένα σημεία του αγώνα χαίρεσαι να τη βλέπεις.

Κι απορώ με τον Ενρίκε πώς γίνεται να έχει εκτός 11άδας τον παικταρά Τιάγκο.  Συν ότι ξεκίνησε χωρίς κλασικό φορ. Ο Μοράτα απέδειξε ότι άξιζε θέση από την αρχή. Άλλο τώρα αν εκτέλεσε τόσο κακό πέναλτι. Αυτά συμβαίνουν.

Η Ιταλία, λοιπόν, κοίταξε την ουσία. Ήταν κυνική. Προτίμησε να παίξει πίσω από τη μπάλα και να κτυπήσει στην κόντρα.

Έτσι, άλλωστε, σκόραρε και θα μπορούσε να σημειώσει τουλάχιστον άλλο ένα τέρμα. Όπως και να δεχθεί, βεβαίως.

Αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια ομάδα που ναι μεν δεν διαθέτει σταρ, αλλά έχει προσωπικότητα.

Και το πιο σημαντικό είναι ότι έχει αποκτήσει τη νοοτροπία του νικητή.

Αυτό ίσως να είναι το άλφα και το ωμέγα αυτής της ομάδας.

Σαφώς είναι έργο Μαντσίνι ο οποίος ανησύχησε, έκανε αλλαγές που δεν του βγήκαν, αλλά στο τέλος αυτός ήταν ο νικητής.

Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Οι γείτονές μας, όμως, είχαν τη φλόγα της πρόκρισης στον τελικό. Έδειξαν ότι το ήθελαν πιο πολύ.

Δικαιώθηκαν για τη συνολική τους προσπάθεια και πιστεύουν και στην κούπα. Την Κυριακή τα μεσάνυχτα θα γνωρίζουμε