Δεν μπορώ να ξέρω τι θα δούμε σε λίγες ώρες στο EURO, όμως γνωρίζω πολύ καλά τι είδαμε χθες.

Πολύ μεγάλα παιχνίδια. Αξέχαστα. Και το Κροατία – Ισπανία και το Γαλλία – Ελβετία.

Είδαμε πολλά γκολ, πέναλτι, απίστευτο αυτογκόλ, ανατροπές.

Αγώνες που καθηλώνουν τον θεατή. Τυχεροί όσοι ήταν στο γήπεδο, αλλά κι εμείς από την τηλεόραση αποζημιωθήκαμε.

Για τα δεδομένα της εποχής λόγω της πανδημίας και για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει βλέπουμε μία από τις καλύτερες διοργανώσεις.

Ξεχάστε τα μπαλαντέρ παλαιάς κοπής, τους βιρτουόζους ακραίους, το θέαμα με πολλές προσωπικές ενέργειες.

Τώρα κυριαρχεί η δύναμη, οι προσωπικές μονομαχίες, τα αθλητικά κορμιά.

Οι προπονητές παίζουν σκάκι. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην τακτική.

Συμφωνώ ότι το ποδόσφαιρο έχει γίνει… ρομποτικό, όμως δεν παύει να εξακολουθεί να μας γοητεύει. Μας αρέσει και το αγαπάμε.

Κι όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να γυρίσουμε στα παλιά κατά βάθος καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι ουτοπικό.

Όχι γατί δεν υπάρχουν παίκτες που… μιλάνε στη μπάλα, αλλά επειδή πλέον οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται γρήγορα, τρέχουν ακατάπαυστα κι έχουν μπει στα καλούπια της ομάδας.

Ουδείς ποδοσφαιριστής μπορεί να ξεχωρίσει αν δεν βάζει πρώτα την ομάδα. Αυτή είναι η νέα φιλοσοφία