Δεν ξέρω πόσοι το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά τους τελευταίους μήνες στην Θεσσαλονίκη γίνεται το έλα να δεις μεταξύ των χουλιγκάνων.

Μου προκαλεί τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι αντί να μειωθούν τα κρούσματα όλο και πυκνώνουν και, μάλιστα, χειροτερεύουν.

Μέχρι πιστολιές έχουν πέσει. Μαχαιριές, επιθέσεις με πυρσούς, όπως χθες, ξύλα, σιδερογροθιές και διάφορα άλλα επικίνδυνα αντικείμενα.

Γιατί το αναφέρω; Πρώτα πρώτα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και συγκεκριμένα νέων παιδιών.

Έπειτα δεν βλέπω να ιδρώνει το αυτί των αρχών. Ξέρουν πολύ καλά το μίσος που υπάρχει μεταξύ των οπαδών διαφορετικών ομάδων στην Θεσσαλονίκη και πώς το εκφράζουν και σφυρίζουν αδιάφορα.

Δεν μου λέει τίποτα ότι έχουν επέμβει σε ορισμένες περιπτώσεις.

Και οι πέτρες ξέρουν τα στέκια τους, κλείνονται ραντεβού μέσω του διαδικτύου, οπότε είναι σχετικά εύκολο για την Αστυνομία να πάρει τα μέτρα της. Και δεν το κάνει.

Είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο να πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Και φοβάμαι πολύ την ώρα που θα πληροφορηθούμε το δυσάρεστο.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Οι πιτσιρικάδες αποκλείεται να βάλουν νερό στο κρασί τους και να αποφασίσουν ανακωχή. Αυτοί διψούν για βία.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα οργανώσουν το επόμενο κτύπημά τους για να καμαρώνουν ότι αυτοί είναι τα αφεντικά της πόλης.

Κάποιος πρέπει να τους σταματήσει. Οι ομάδες τους δεν μπορούν. Όχι ότι δεν θέλουν, αλλά είναι αδύναμες διοικητικά. Φοβούνται κιόλας να τα βάλουν με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς.

Τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο το κράτος. Αν, βέβαια, υπάρχει κράτος…