Δεν έχω χαρεί μέχρι τώρα το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η σκηνή με τον Ερικσεν ήταν σοκαριστική.

Και ευτυχώς που το παλικάρι γλίτωσε τη ζωή του. Διαφορετικά…

Εξοργίστηκα με την απόφαση της ΟΥΕΦΑ να συνεχιστεί ο αγώνας της Δανίας με την Φινλανδία.

Ούτε μου λέει κάτι η… δυνατότητα που έδωσε η ΟΥΕΦΑ στους Δανούς να παίξουν την Κυριακή το μεσημέρι.

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου το καταλαβαίνω ότι η ζωή προχωράει. Και αυτό ισχύει και για το ποδόσφαιρο. Αλλά υπάρχουν όρια. Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι.

Και με την ευκαιρία καλά θα κάνουν η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ να καθίσουν κάτω και να ασχοληθούν σοβαρά με το αγωνιστικό πρόγραμμα των διεθνών διοργανώσεων των εθνικών ομάδων σε συνάρτηση πάντα με τις ημερομηνίες διεξαγωγής των πρωταθλημάτων.

Δυστυχώς, οι παίκτες έχουν ρομποτοποιηθεί. Αγωνίζονται συνεχώς κι αυτό έχει συνέπειες στην υγεία τους. Είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα.

Επιβάλλεται να βρεθεί μια λύση που να μειώνει τους αγώνες, διότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα έχουμε κι άλλους Ερικσεν. Κι ίσως η επόμενη φορά να είναι μοιραία.

Εννοείται ότι και οι παίκτες οφείλουν να βάλουν νερό στο κρασί τους, δηλαδή να λογικευτούν στις οικονομικές απαιτήσεις τους. Και το τονίζω διότι τα πάντα γίνονται για το χρήμα.

Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η ανθρώπινη ζωή. Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα ο πλανήτης συγκλονίστηκε και ουδείς θέλει να ξαναζήσει κάτι ανάλογο.