Διάβασα ότι χθες στη Λεωφόρο ο Μαρτίνς έκανε πειράματα ενόψει της νέας σεζόν. 

Έβαλε, δηλαδή, τον Ελ Αραμπί από αριστερά για να δει πώς μπορεί να δέσει ο Μαροκινός με πιθανό φορ τον Τικίνιο. Πάντα στο 3-4-3.

Δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο.

Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι ότι ο Ελ Αραμπί ανταποκρίθηκε σε αυτό που του ζητήθηκε στο τελευταίο ματς του πρωταθλήματος. Μόνο αγγαρεία δεν έκανε, ούτε… κρατήθηκε ενόψει τελικού κυπέλλου.

Πέτυχε δυο γκολ, έδωσε ασίστ στον Μασούρα και γενικά είχε πολύ μεγάλη συμβολή στον ιστορικό θρίαμβο της ομάδας του.

Ασφαλώς παίζει ρόλο η εικόνα του Παναθηναϊκού που έπαιξε λάθος και ο Ολυμπιακός βρήκε πολλούς ανοιχτούς χώρους.

Αλλά ο Ελ Αραμπί δεν παύει να είναι ένας μεγάλος παίκτης. Ένας δεινός γκολτζής στον οποίο αρέσει να παίζει εκτός περιοχής, να κρατάει μπάλα και να συμμετέχει στη δημιουργία φάσεων.

Για εμένα τη νέα σεζόν ο Ολυμπιακός μπορεί να αγωνίζεται με έναν κλασικό ακραίο και δυο φορ, από τους οποίους ο ένας να ξεκινά από δεξιά η, αριστερά.

Το 3-4-3 ταιριάζει στον Ολυμπιακό, διότι η ομάδα διαθέτει πλούσιο ρόστερ και είναι πολύ καλά δουλεμένη.

Ευνόητο είναι ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον προπονητή. Βασική προϋπόθεση για να δούμε και του χρόνου έναν ανάλογο Ολυμπιακό είναι να παραμείνει ο Μαρτίνς.

Θυμίζω ότι έχει συμβόλαιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ξημερώνει.

Ο Πορτογάλος θα φύγει μόνο για μια δελεαστική πρόταση με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι οικονομική, αλλά να πάει σε μια ομάδα που θα εκτοξεύσει την καριέρα του. Διαφορετικά θα συνεχίσει το έργο του με στόχο την μεγαλύτερη διάκριση στην Ευρώπη.