Η κακή διαιτησία του Φινλανδού Γκεστράνιους στο ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Δυστυχώς, από την αρχή της σεζόν έχουμε δει απίθανους ξένους ρέφερι να τα κάνουν μαντάρα. Και είναι εύλογο το ερώτημα όλων: Ποιος ο λόγος να φέρνουμε διαιτητές από το εξωτερικό, να τους πληρώνουμε και να είναι χειρότεροι από τους δικούς μας;

Για εμένα αυτό λέγεται κατάντια και το είχα επισημάνει όταν τέθηκε θέμα να σφυρίζουν στο πρωτάθλημα ξένοι διαιτητές. Άλλο είναι να έρθουν γνωστά ονόματα κι άλλο να βλέπουμε διαιτητές από Εσθονία, Φινλανδία, Αζερμπαϊτζάν, Μαυροβούνιο, Κροατία και πάει λέγοντας. 

Υπεύθυνος αυτής τη κατάστασης είναι ο Κλάτενμπεργκ κι από αυτόν πρέπει να ξεκινήσουμε. Σαν ελληνικό ποδόσφαιρο να ζητήσουμε από την ΟΥΕΦΑ να τον στείλει από εκεί που ήρθε η, να του δώσει μια ακόμα ευκαιρία, αλλά με διαιτητές από το πάνω ράφι.

Διαφορετικά ο Βρετανός δεν κάνει για αρχιδιαιτητής. Είναι τόσο απλό. Θέλουμε τους ξένους για να σφυρίζουν δίκαια και για να παραδειγματιστούν οι δικοί μας. Κι όχι διαιτητές που δεν ξέρουν ούτε την αλφαβήτα του αντικειμένου τους όπως ο Γκεστράνιους.

Αυτό που έκανε στην Τούμπα θα πρέπει να διδάσκεται στα σεμινάρια νέων διαιτητών. Και μπορεί αυτή η απόφαση (δεν επέτρεψε το πλεονέκτημα στο γκολ του Μακέντα) να παίξει βασικότατο ρόλο στις ομάδες που θα βγουν στην Ευρώπη. Διότι άλλο η διαφορά του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ να είναι τέσσερις πόντους μπροστά κι άλλο να είναι δυο και με μεταξύ τους ντέρμπι στη Λεωφόρο.  

Μεγάλοι και μικροί επιθυμούν διαιτητές από προηγμένα πρωταθλήματα. Να είναι ρέφερι καριέρας και έμπειροι όπως γινόταν στην αρχή. Είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο. Στην πορεία αυτό χάθηκε. Το γιατί το γνωρίζει ο Κλάτενμπεργκ, ο οποίος είναι εκτεθειμένος.

Κι επειδή η σεζόν πλησιάζει στο τέλος της στα πλέι οφ, τα πλέι άουτ και τον τελικό του κυπέλλου για τον Βρετανό είναι μονόδρομος να φέρει μεγάλα ονόματα. Και το ίδιο να συνεχιστεί και τη νέα χρονιά μέχρι να αποφασίσουμε πότε θα εμπιστευτούμε ξανά τους Ελληνες διαιτητές.

Προσωπικά είμαι υπέρ των ντόπιων, αρκεί η διαιτησία να γίνει ανεξάρτητη και να μην έχει ουδεμία σχέση με ΕΠΟ και ιδιοκτήτες. Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τις πραγματικές δυνατότητες των δικών μας διαιτητών. Όταν  δεν θα έχουν το άγχος της παραγοντικής μπότας και χωρίς την παραμικρή πίεση θα σφυρίζουν αυτό που βλέπουν ανεξάρτητα ομάδας και φανέλας.

Διότι – να μη γελιόμαστε- και οι πέτρες ξέρουν ότι με όλα αυτά που διαχρονικά συμβαίνουν στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου οι Ελληνες διαιτητές φοβούνται και τον ίσκιο τους. Αρκετοί είναι ταλαντούχοι και θα μπορούσαν να ανέβουν στην ιεραρχία της ΟΥΕΦΑ, όμως με το υπάρχον σύστημα αδυνατούν να ανοίξουν τα φτερά τους.

Υποτίθεται ότι με τους ξένους αρχιδιαιτητές θα έπρεπε να έχουμε κάνει βήματα προόδου. Δυστυχώς, δεν κουνιέται φύλο και γι’ αυτό ευθύνονται όλοι όσοι ασχολούνται με τον χώρο. Δεν γίνεται μια ζωή να χρησιμοποιούμε τους ξένους. Κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτή η ιστορία. Αλλά για να σταματήσει επιβάλλεται να έχουμε σκάψει θεμέλια, να έχουμε ρίξει μπετά και να είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε το κτίσιμο. Εμείς ούτε το οικόπεδο δεν έχουμε αγοράσει ακόμα…