Θα ήταν κρίμα από τον θεό να έχανε η ΑΕΚ το χθεσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι αυτό το ματς ήταν ντέρμπι μόνο για τα πρώτα 45 λεπτά.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Ενωση έπαιξε τους πράσινους σα τη γάτα με το ποντίκι. Κανονικά θα έπρεπε να κερδίσει κι όχι να πάρει τον βαθμό στο φινάλε του ματς.

Η μεγάλη απορία όλων όσων παρακολούθησαν τον αγώνα είναι πώς γίνεται το Τριφύλλι να παρουσιάζει δυο διαφορετικά πρόσωπα.

Στο πρώτο ημίχρονο οι πράσινοι πίεζαν ψηλά, δεν επέτρεπαν στους αντιπάλους τους να κάνουν παιχνίδι και κατάφεραν να προηγηθούν.

Όπως συμβαίνει συνήθως. Ξαφνικά σε μια κόντρα και σέντρα από τα πλάγια.

Αμυντικά ο Παναθηναϊκός στάθηκε μια χαρά και μόνο στην εκπνοή του ημιχρόνου κινδύνευσε με την κεφαλιά του Αλμπάνη που μπλόκαρε ο Διούδης.

Η επανάληψη εξελίχθηκε σε εφιάλτη για τους πράσινους. Όχι μόνο δεν πίεζαν ψηλά, αλλά ταμπουρώθηκαν μπροστά από την εστία του Διούδη.

Ένα πούλμαν έβαλε ο Μπόλονι και η ΑΕΚ σφυροκοπούσε.

Μέχρι ο Βασιλαντωνόπουλος έκανε παιχνίδι.

Μιλάμε για την απόλυτη ποδοσφαιρική ξεφτίλα του Παναθηναϊκού.

Ντροπή να παίζει τέτοιο καταστροφικό και αποκρουστικό ποδόσφαιρο.

Ούτε η ισοπαλία του άξιζε με αυτή την εικόνα.

Η ΑΕΚ τον κατάπιε και μπορώ να καταλάβω τους παίκτες της που στο τέλος πανηγύρισαν. Όχι μόνο γιατί διατήρησαν τη διαφορά των πέντε βαθμών, αλλά κι επειδή ποδοσφαιρικά ήταν κλάσεις ανώτεροι.

Το έχω γράψει πολλές φορές. Βαθμολογικά αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει σχέση με την ομάδα του Πογιάτος, αλλά η εικόνα του προκαλεί θλίψη και είναι λογικό να αποτύχει ξανά να βγει στην Ευρώπη. Που να πάει με αυτά τα χάλια;