Όταν την περασμένη Κυριακή έγινε γνωστή η είδηση για την κλειστή λίγκα των “12” εξέφρασα δημόσια την έκπληξή μου αν θα προχωρούσε αυτό το σχέδιο.

Κι αυτό όχι λόγω της ΟΥΕΦΑ και των θέσεων που πήραν πρωθυπουργοί και ομοσπονδίες, αλλά από τις αντιδράσεις του κόσμου.

Και ειδικά των Βρετανών οπαδών που πρώτα αγαπούν το άθλημα και μετά τις ομάδες τους. Ουδεμία σχέση με εμάς, αλλά και οπαδούς από άλλες χώρες.

Στη Μεγάλη Βρετανία το ποδόσφαιρο είναι παράδοση, κουλτούρα, τρόπος ζωής. Το δημοφιλέστερο άθλημα στον πλανήτη ανήκει στον κόσμο.

Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μια στο εκατομμύριο ο κόσμος να δεχθεί την απόφαση των ξένων ιδιοκτητών και ιδιαίτερα των Αμερικάνων.

Είναι τέτοια η δύναμη του απλού λαού που το όλο εγχείρημα κατέρρευσε σε λιγότερες από 48 ώρες.

Και οι αγγλικές ομάδες υποχρεώθηκαν να ζητήσουν συγγνώμη από τους οπαδούς τους, διότι ακριβώς κατάλαβαν ποιοι είναι οι πραγματικά ισχυροί και οι ουσιαστικοί ιδιοκτήτες των ομάδων.

Άλλο τι γράφουν τα χαρτιά και σε ποιους ανήκουν οι μετοχές κι άλλο που κτυπάει η καρδιά της κάθε ομάδας.

Επιστρέψαμε στην κανονικότητα, όμως η ΟΥΕΦΑ με τίποτα δεν πρέπει να επαναπαυτεί. Οι μεγάλοι έδειξαν τις προθέσεις τους και κάποια στιγμή θα επανέρθουν. Πιο οργανωμένα αυτή τη φορά.

Για εμένα απλά έκλεισε ένα κεφάλαιο και καλά θα κάνει η ΟΥΕΦΑ να έχει τα μάτια της 1000 και να καθίσει να συζητήσει με τους μεγάλους, έτσι ώστε οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις να αναβαθμιστούν σε όλα τα επίπεδα ακόμα και πριν το 2024.

Αυτό που προέχει είναι να διατηρηθεί η ενότητα και το ποδόσφαιρο να μην καταντήσει σαν το μπάσκετ…