Όταν ο Παναθηναϊκός κέρδιζε παίζοντας συνεχώς πίσω από τη μπάλα έλεγα κι έγραφα ότι αυτό δεν θα μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Θα έρθει και το ματς που θα στραβώσει.

Και το είδαμε με τον Αρη. Το Τριφύλλι άνοιξε το σκορ από το πουθενά και μετά την αποβολή του Μαουρίτσιο τελείωσε. Δεν υπήρχε στο γήπεδο.

Ο Αρης γύρισε τον αγώνα φυσιολογικά και δίκαια. Γιατί; Διότι διαθέτει καλύτερη ομάδα κι έναν προπονητή που την ψάχνει.

Αντίθετα με τον Μπόλονι ο οποίος στερείται ιδεών και δεν ξέρει το πώς να βοηθήσει την ομάδα του. 

Ο Παναθηναϊκός είσαι. Είναι δυνατόν να μένεις με 10 παίκτες και να πετάς λευκή πετσέτα μέσα στη Λεωφόρο; Αντέδρασε. Κυκλοφόρησε τη μπάλα. Τρέξε, πάλεψε.

Τίποτα δεν έκαναν οι πράσινοι. Η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική.

Κι ο Ρουμάνος τεχνικός έβγαλε και τον Βιγιαφάνιες, Τον μοναδικό παίκτης που μπορεί να κρατήσει μπάλα. Κι έβαλε τον Καμπετσή που δεν ξέρει να το κάνει. Ο δε Μπουζούκης μπήκε στο 80. Φοβερά πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου μου έδωσε την εντύπωση ότι αγωνιζόταν χωρίς προπονητή. Στο κουτουρού κι ό,τι γίνει.

Ενώ ο Αρης είχε πλάνο, ο Μάντζιος φόρτωσε τον άξονα και τα πράγματα εξελίχθηκαν φυσιολογικά.

Το έχω ξαναπεί. Ο Μπόλονι είναι αυτός που έδωσε ζωή στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μπορεί να του δώσει το κάτι παραπάνω. Υστερεί στο να ανακατεύει τη τράπουλα κατά τη διάρκεια των αγώνων.