Θα πρέπει να διαχωρίσουμε το αποτέλεσμα από την εμφάνιση της εθνικής στην Ισπανία.

Το 1-1 είναι πολύ μεγάλο αποτέλεσμα απέναντι σε μία από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Αλλά δεν θα πάμε πουθενά αν παίζουμε μόνο αμυντικά.

Σπάνια θα αντέξει μια ομάδα παίζοντας τόσο παθητικά όπως χθες η εθνική μας.

Δεν απαιτώ να παίξουμε παιχνίδι κατοχής, διότι δεν μπορούμε. Ούτε ξαφνικά να γίνουμε Γερμανία.

Αλλά είναι αδιανόητο να αδυνατούμε να αλλάξουμε δυο μπαλιές και να μην κάνουμε μία οργανωμένη επιθετική προσπάθεια.

Στα πρώτα 45 λεπτά περάσαμε τη σέντρα μόλις δυο φορές και σκοράραμε  στις αρχές της επανάληψης με ένα πέναλτι που ήρθε από το πουθενά. Ήταν παράβαση, βέβαια, και μπράβο στον Ιταλό διαιτητή που το έδωσε.

Ασφαλώς στο ποδόσφαιρο μετράει το αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, όμως, ο προπονητής και οι παίκτες καλό θα είναι να ξαναδούν το ματς για να συνειδητοποιήσουν πόσο αντιποδοσφαιρική ήταν η εικόνα της ομάδας. Σε κανέναν δεν αρέσει να παίζει τόσο πολύ πίσω από τη μπάλα.

Κι εννοείται ότι αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες για το Κατάρ η νίκη με τη Γεωργία στην Τούμπα είναι μονόδρομος.

Ο βαθμός στη Γρανάδα γεμίζει αυτοπεποίθηση την εθνική, όμως τα πιο δύσκολα τώρα έρχονται. Γιατί; Διότι οι παίκτες πρέπει να το πάρουν αλλιώς. Και να αποδείξουν ότι πραγματικά η ομάδα μπορεί να χτίσει σε αυτό το ανέλπιστο 1-1.

Κι επειδή δεν μου αρέσει να είμαι αρνητικός οφείλω να αναγνωρίσω τη συνολική προσπάθεια των διεθνών καθαρά στο αμυντικό κομμάτι.

Έτρεξαν, κάλυψαν χώρους και είχαν καθαρό μυαλό. Αυτό φάνηκε μετά την ισοφάριση που η Ισπανία έγινε πιο πιεστική, αλλά αγχώθηκε και ουσιαστικά δεν μας απείλησε σοβαρά.

Ο Ζέκα με τον Σιώπη, που μπήκε αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο, βοήθησαν πάρα πολύ τους αμυντικούς, οι οποίοι ήταν διαβασμένοι και προσεκτικοί.

Ο Τζόλης με τον Φορτούνη έδωσαν μια φρεσκάδα, ενώ σε ορισμένα κομβικά σημεία του ματς ο Μπουχαλάκης κράτησε μπάλα και η ομάδα πήρε οξυγόνο.

Ουδείς μπορεί να πει ότι οι παίκτες μας δεν ήταν μαχητικοί και πεισματάρηδες.